Zeilen, turkoois water en Mt. Cook

Na een heerlijke nacht in ons onderkomen, besloten we in Akaroa te gaan zeilen in de hoop de hectordolfijn te spotten en misschien nog wat pinguïns. De kruiken die op onze bedden lagen beloofden inderdaad wat we dachten: een ijskoude nacht. Gelukkig hadden we een elektrische deken, kachel en dus de kruik, maar dat houdt nog steeds de neus niet erg warm. Buiten in de zon was het weer warm genoeg om op het terras van ons ontbijtje te genieten. Daarna zijn we richting de pier gesjokt waar er een zeiljacht op ons lag te wachten. Een zeer vriendelijk onthaal van skipper Ray, wat veiligheidsinstructies en off we were. Drie uur lang over het water gezeild en wel één pinguïn gespot. Die was alleen zo klein dat het eigenlijk niet zoveel bijzonders was. Het had ook een vogel die op het water dobberde kunnen zijn. Maar dat nam niet weg dat het heerlijk tochtje was. Ook waren er nog twee dolfijnen, maar die hadden niet zoveel zin in nieuwsgierige toeristen en waren al gauw verdwenen. Wat een goed begin van de vakantie. Na de zeiltocht verlieten we Akaroa om richting Mount Cook te rijden, maar gezien de tijd zijn we gestrand in Lake Tekapo. Het hostel waar we (niet zo best) hebben geslapen ligt aan het meer en de uitzichten zijn niet te beschrijven. Lake Tekapo is erg bijzonder, vanwege zijn ontzettend blauwe kleur. 

De rit er naartoe was erg mooi, maar van de snelheidslimieten begrijpen we niet zoveel. Je mag hier gewoon 100 km/u waar dat zo’n beetje onmogelijk is. Daar zorgen de bochten en heuvels in de weg wel voor. 

Vanochtend werden we om zes uur al wakker. Het hostel was gezellig, maar de bedden vreselijk. Of er nu wel of geen matras op lag, je voelde de lattenbodem toch wel. En die snurkende Schot op de kamer hielp ook niet mee aan de nachtrust. 

Vanuit Lake Tekapo zijn we doorgereden naar Mount Cook. Wederom een prachtige rit. Onderweg hebben we een afslag genomen richting de Tasman Glacier. Ongeveer 15 minuten klauteren en achter de berg lag een gletsjer met een meer en daarin ijsbergen. Omschrijven is moeilijk, bekijk de foto’s maar eens. Mount Cook zelf was in onze ogen gewoon een berg met sneeuw. Het is meer de omgeving die het ‘m doet zeg maar. Na al dit natuurschoon in de auto gestapt in zuidoostelijke richting. In Twizel hadden we onze lunchstop. Wat een bijzonder dorpje. Het is bijna te perfect, waardoor het zo in een Stephen King boek thuis kan. 

Nu zijn we na een lange dag in Dunedin waar we in een heel bijzonder hostel verblijven: de oude woning van de bisschop. Onze dorm is immens en een keer geen stapelbedden, maar gewoon eenpersoonsbedden met een heerlijk matras. Hmm, we kunnen nu al wel slapen…