Abel Tasman en het Noordereiland

Deze keer een iets korter verhaal. De dag na de grote skydive werden we met de bus omgehaald om een dag in het Abel Tasman Park door te brengen. Bij het park aangekomen, werden we per watertaxi vervoerd naar ons startpunt om in een kayak te klimmen en naar de lunchplek te kayakken. 

De watertaxi vertrok halverwege vloed en moest met de tractor het water ingereden worden. Ook apart. Je zit al in de boot en toch rijdt de tractor de boot vooruit. Het was een mooi tochtje, waarbij we halverwege door een zeer oplettende skipper werden verrast en hij richting een grote school dolfijnen vaarde. Ze zwommen om ons heen en sprongen uit het water. Bijzonder om zulke beesten toch in het echt te zien. 

Op onze plek van bestemming lagen de bekende kayaks klaar, kregen we een uitleg over het hoe en wat (waar wij als ervaren kayakkers alles al over weten haha) en kayakten we de zee op richting Tonga Island wat bewoond wordt door een hele kolonie zeehonden. Met de kayak het water op is toch veel leuker dan met een boot, want ook nu kwamen we echt dichtbij. Ze zwommen om ons heen, dobberden wat in het water en lagen te zonnen op de rotsen. Wat een leventje hebben die beesten. Toen we aan de achterzijde van het eiland kayakten, werden we verderop begroet door, waarschijnlijke dezelfde, dolfijnen die richting de Abel Tasmanzee trokken. Ze waren behoorlijk snel, dus we hebben ze niet van heel dichtbij gezien, maar dichtbij genoeg om onder de indruk te zijn. Op een strandje verderop gingen we aan wal en kregen we een heerlijke lunch. Daarna was het tijd om de beentjes wat beweging te geven. We wandelden dwars door het park heen 6,4 km verderop waar we weer werden opgewacht door de watertaxi die ons terugbracht naar de bus. Wat een prachtige dag en omgeving. De foto’s doen het woord dit keer. 

Helaas helaas was het de dag erna toch echt tijd om Motueka en het heerlijke hostel te verlaten. Na afscheid te hebben genomen van de hostess, Liz, reden we richting Picton via de Queen Charlotte Way. Wellicht de meest bochtige weg van het hele zuidereiland. Onze auto heeft een knopje waarmee we onze gemiddelde snelheid van de hele rit kunnen weergeven. Die ligt nu ongeveer op 53 km/u. Dat is best langzaam gezien de afstanden die we hebben gereden. 

In Picton was het verre van interessant. Het regende en er was echt niets te doen. Het kan ook aan ons liggen, want het voelde echt als wachten op de ferry die ons de volgende dag naar Wellington zou brengen. We hadden beide het idee een vakantieland achter te laten en dan op te gaan naar de volgende en maar hopen dat deze net zo mooi zou zijn als waar we vandaan kwamen. 
De tocht met de ferry was prima, vooral omdat je er in verstelbare bioscoopstoelen heerlijk een dutje kon doen. Na alle rust en minuscule plaatsjes van het zuidereiland was Wellington wel even een omschakeling. De stad zat volop in de avondspits toen we daar aankwamen en het was me er een potje druk! We zijn drie hostels bij langs geweest voordat we één vonden waar daadwerkelijk parkeerruimte bij in de buurt was. De slaapzaal was gigantisch (20 personen), maar we waren al lang blij dat we een plekje hadden en we niet verder door de stad hoefden te rijden. 

Gisteravond hebben we nog even langs de haven gewandeld. Vanochtend hebben we door de stad gesjokt, met de cablecar naar de botanische tuinen gegaan en daar heerlijk in de zon gelegen. Een uurtje of twee later zijn we weer met de cablecar omlaag gegaan en een broodje gegeten langs het water. Wat een heerlijk weer was het vandaag! We hadden eigenlijk nog een nachtje bijgeboekt, maar na 3 weken van heel weinig mensen, rust en ontzettend groene omgeving hadden we de behoefte weer uit de stad weg te gaan. Gelukkig konden we nog annuleren en zijn we nu in Whanganui beland. Een leuk stadje langs de gelijknamige rivier in een rustig hostel. Wat wordt het straks wennen voor ons als we weer in Nederland zijn! Dan is het gedaan met de rust. Maar eerst gaan we er hier nog even van genieten.