Dunedin & Southern Scenic Highway

Het hostel in Dunedin beviel zo goed (we waren pas om 10:00 uur wakker) dat we besloten nog een nachtje te blijven en dit te combineren met een bezoek aan het Otago Peninsula, thuis van de Albatros, pinguins en zeehonden. De adrenaline kwam los op de route naar het Albatroscentrum, omdat we op zo’n halve meter afstand de afgrond richting de zee naast ons hadden en de wegen niet al te breed waren. Oké, de afgrond was om de meeste plekken niet dieper dan één of twee meter en water stond zo’n 20 tot 50 centimeter hoog langs de kanten, maar toch. Godzijdank kwam ons geen bus tegemoet… Op het puntje van het schiereiland aangekomen bleken de albatrossen niet in het broedseizoen te zitten. Dus dezelfde weg weer terug dit keer tot halverwege naar Sandfly Beach. Gelukkig reden we nu aan de rotskant van de weg, dus geen mogelijkheden om in het pierenbadje te storten. 

We vallen in herhaling, maar wow wat was het weer prachtig bij Sandlfy Beach. Schoenen uit en op blote voeten de steile duinen af richting de zee. We konden op aaiafstand langs de zeehonden lopen en zijn flink uitgewaaid aan zee. Het was een redelijk bewolkte dag, maar dat is anders dan in Nederland. Hier gaat het van zwaarbewolkt over naar zon in echt een kwestie van seconden. Het resultaat is dan ook alweer twee verbrande koppies. Toch maar eens gaan smeren met die zonnebrand, wolken of niet. Als de zon hier schijnt is het ook meteen heel erg warm en voel je hem steken. Het is duidelijk dat het hier niet al te best is gesteld met de ozonlaag. Op Sandfly Beach hebben we nog even een fotosessie gehouden en in een melige bui een aantal zeer charmante foto´s geschoten. Natuurlijk zijn ook de ´verplichte´ foto´s voor in het album gemaakt, die hier onder staan. 

Na het Otago Peninsula zijn we de stad ingereden en het steilste straatje ter wereld bezocht. En dan hebben we het over echt steil. Onze auto had het behoorlijk zwaar om hier tegenop te komen, maar het is gelukt. De tegenvaller van de dag was toch wel dat we te laat waren voor de rondleiding in de chocoladefabriek. Daarvoor waren we net te laat. Dat is echt balen, want ze hebben er een chocoladewaterval en je kunt proeven en… nou ja, de vrouwen onder ons begrijpen onze teleurstelling wel. Maar we hebben onszelf getrakteerd op een bioscoopje wat ook prima beviel. 

Gisteren zijn we vanuit Dunedin vertrokken de Southern Scenic Route op. Het eerste gedeelte van die route is echt mooi. Zo hebben we een stop gemaakt met een lighthouse op een klif en aantal watervallen die in de jungle verscholen liggen. Zo sta je in Teletubbyland tussen de schapen en zo sta je midden in het oerwoud. Alleen de aapjes en toekans ontbreken nog. Wel leuk dat er weer een raadsel is opgelost, betreffende de gekrulde varens; die komen hier dus vandaan. Het weer zat helaas niet zo mee vandaag, maar dat hoort erbij. De tweede helft van de route was bijna saai en zo zijn we nu in Invercargill beland. Een stadje dat niets bijzonders heeft, maar wel een goed hostel en halverwege Dunedin en Te Anau ligt waar we de Milford Sound willen bezoeken. 

Te Anau is weer zo’n klein dorpje waar niemand het bestaan van had geweten als het niet zo’n beetje dé route was richting Milford Sound. In het hostel hebben we een kajaktocht geboekt over de Milford Sound. Vrijwel iedereen gaat hier met de boot, maar kajakken werd echt aangeraden. Ook hier hopen we dolfijnen te zien, maar zo niet schijnt de omgeving net zo indrukwekkend te zijn. We gaan het zien. Het is in ieder geval bedtijd, want om 04:00 uur gaat de wekker zodat we om 07:00 uur bij de plaats van afvaart staan. Pff, het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen hoor.