Motueka en Abel Tasman Skydive

Tjonge, we zijn alweer op de helft van onze reis. Eergisteren in Greymouth gestopt en overnacht in een gezellig hostel met Afrikaanse accenten. Heel veel Afrikaanse accenten. Maar erg leuk. De volgende ochtend hebben we een wandeling gemaakt langs de kust en de bulderende zee. Het weer was niet optimaal, maar gek genoeg wel redelijk warm en redelijk droog. Na deze wandeling zijn we verder afgezakt richting Motueka, vlakbij het Abel Tasmanpark. Onderweg zijn we nog langs de Pancake Rocks gekomen, waarvan de naam het fenomeen eigenlijk al omschrijft. 

In Motueke zijn we echt in het paradijs beland. We hebben het advies van de Lonely Planet overgenomen en zijn naar het hostel gereden waar bij stond: Our Pick. Wow, wat een plek. Het lijkt wel Toscane, maar dan anders. Om ons heen bestaan de vergezichten uit prachtige bergen en de tuin van het hostel is gigantisch met aangrenzend allerlei boomgaarden. De kamers zijn geweldig, de keuken supernetjes enzovoort. We hebben gelijk voor drie nachten geboekt, aangezien we hier nog wel even zullen zitten. De eigenaars van het hostel zijn ontzettend aardig. Vanavond gezellig op buiten zitten kletsen met de eigenaresse en een andere gaste aan de picknicktafel. Net als je denkt dat het leven niet beter kan… Het weer werkt natuurlijk ook mee, want het is hier zonnig en warm. Zalig! Daar hebben we vanmiddag ook even volop gebruik van gemaakt. Met de zomer in Nederland zijn we nog nooit zo wit geweest, dus een kleurtje misstaat niet. Omdat we af en toe even een pauzedag in moeten lassen, wilden we vandaag lekker op het grasveldje bij het hostel genieten van het weer, boekje lezen, gewoon relaxen. De eigenaresse kwam naar ons toen en vertelde dat er op een paar kilometer een prachtig strand was, Kateriteri Beach. Tja en iemand die hier woont zal het wel weten. Dus bikini aan, in de auto en naar het strand. Dat was ook een klein paradijsje op aarde. Prachtig zandstrand, helderblauwe zee, je kent het wel van die plaatjes op internet. Wel flink insmeren, want jemig wat is de zon hier sterk. Dat blijkt wel weer uit de paar gemiste plekjes, zoals een knie of een oor die nu felrood is. Wat een geweldig dag. Maar het meest bijzondere was toch wel vanochtend. 

Jaja, we zijn uit een vliegtuig gesprongen en hebben het overleefd (anders had dit verhaal onze website niet gehaald natuurlijk). Gisteren hebben we een skydive geboekt, bij wat kennelijk bekend staat als de mooiste skydive van Nieuw-Zeeland. Om 08:00 uur moesten we bij het vliegveldje staan en zouden we springen. We hadden verwacht dat we van pure angst niet konden slapen, maar dat was niet het geval. Nee, er sliep een man bij ons op de kamer die een heel oerwoud aan bomen heeft omgezaagd. De hele nacht lang. Dus toen om 06:45 uur de wekker ging, waren we beide al klaarwakker. Fijn hoor, zo’n dorm. Gelukkig zijn er oordopjes uitgevonden. Maar goed, om 08:00 uur stonden we op het vliegveld ons af te vragen waarom we dit ook alweer gaan doen: je betaald om uit een vliegtuig te springen en dan is er ook nog eens een kans dat de parachute niet open gaat. Oke, een auto-ongeluk krijgen is veel groter, maar toch. 

We werden onthaald door een overenthousiaste meid, Sam. Van haar moesten we wat formulieren doorlezen en onderteken, wat eigenlijk betekende dat we ons lot in de handen van een wildvreemde zouden leggen, en kregen een soort introductievideo te zien. We hadden afgesproken dat we van 13.000 ft zouden springen. Naar de instructievideo kwam Sam weer naar ons toe en legde uit dat het de eerste keer veel beter is om van 16.500 ft te springen, omdat het allemaal zo snel gaat en je een veel langere vrije val hebt, je langer in de lucht zweeft en al met al de ervaring toch veel mooier zou zijn. Oké, 16.500 ft it is. Nou dan had ze nog een betere aanbieding, voor nog wat extra dollars (zal het bedrag hier niet noemen) ging er een cameraman mee die een filmpje en foto’s zou maken van het hele gebeuren. We keken elkaar aan en dachten, hmm dit doen we waarschijnlijk maar één keer in ons leven dus waarom het ook maar niet meteen laten vastleggen voor het nageslacht. Niks stoerders dan op je 80ste aan je kleinkinderen te kunnen laten zien hoe cool oma eerder wel niet was. Dus vooruit, dan maar de full package. Die kiwi’s zijn goed in het verkopen van hun producten zeg (of wij zijn gewoon makkelijk over te halen). Nadat we dus ja hadden gezegd op alles, werd ons terloops nog even medegedeeld dat we boven een bepaalde hoogte een zuurstofmasker opkregen, omdat het vliegtuigje geen drukcabine heeft. Dat hadden ze wel even eerder mogen zeggen, maar er is vast een reden waarom dit pas na de instemming wordt verteld. Maar om jullie gerust te stellen, het klinkt veeeeeeel serieuzer dan dat het achteraf was. 

Dus alles geregeld en we werden in ons pakje gehesen. Moet zeggen dat we deze vakantie wel vaak in vreemde pakjes worden gehesen, maar dat volledig terzijde. We kregen een overall aan en daarover een harnas. Het voelde niet overal even stevig vast te zitten, maar volgens de persoon die ons ‘aantrok’ ging de tandemaster, dus degene waar wij aan vast zouden moeten zitten, de boel nog bij langs dus zou alles goed komen. Tot slot kregen we nog een dopje met een bril en klaar waren we. Nou, de spanning steeg behoorlijk en de vraag: “waarom?!” kwam steeds vaker naar boven drijven. Maar A gezegd, dan ook B. Met ons kloffie aan liepen we richting het grasveldje waar het vliegtuig op zou stijgen. Twee adhd-ers met een handycam kwamen op ons af en stelden vragen als: “wat ga je doen vandaag? Heb je er zin in? Nog berichten voor het thuisfront?” En met hun nodige enthousiaste commentaar als: “jaha, jullie gaan vanaf 16.500 ft uit een vliegtuig springen he?” en enkele peace, hardrock en thumbs up gebaren begon de opname van onze dvd. Fijn, zo’n camera in je gezicht als het leven aan je voorbij flitst. We werden voorgesteld aan onze tandemaster en kropen in het vliegtuigje. Voor degene die nog nooit eerder in een dergelijk vliegtuigje heeft gezeten, dat ding is klein. Vergeet stoeltjes, vergeet de schermpjes om films op te kijken en spelletjes op te doen. Nee, met zes man pas je net in dat ding. Al zittend op de grond en wij zeer knus tegen onze springbuddies aan. We stegen op en er was geen weg meer terug. Onderweg naar de juiste hoogte kregen we uitleg over hoe we over de rand van het vliegtuig moesten stappen, wat ons (min of meer) te verwachten stond en werden ons wat vergezichten aangewezen, zoals de Golden Coast en nog meer plaatsen die volledig langs ons heen gingen. 

En toen was het zo ver, we hadden de juiste hoogte bereikt en de deur ging open. De cameraman klimt als een aap naast ons op de rand om de sprong op te nemen. Springbuddy zegt, voeten over de rand, je heupen naar voren en… wow! Ergens in het achterhoofd klinkt Sam die zei dat je de eerste seconde niet weet wat boven of onder is en je een beetje verdwaasd bent, maar zodra je het lachende gezicht van de cameraman ziet, alles goed komt (misschien heeft die zin ons overgehaald). Ze had gelijk en meer dan dat. Echt één of twee seconden lang schreeuwt je hele lijf: Wat doe je me aan?! Daarna gaat, kennelijk, de kleine parachute open en zit je in een vrije val en raas je met 200 km/u richting de aarde. Het bijzondere is dat je dit helemaal niet beseft. De aarde komt niet dichterbij, maar de wind die raast om je heen. Springbuddy vindt het leuk wat rondjes te draaien, dus je moet wel mee. De cameraman zwaait en maakt gebaren waarvan we niet zeker waren of die voor ons waren of voor springbuddy, dus wij maar als een stel halve zolen terugzwaaien, gebaren maken en van de adrenaline niet wetend dat je er best idioot uitziet. Dan ineens gaat de parachute open en zweef je heel rustig naar de aarde terug. Langzaam aan komt deze dichterbij totdat je met een zeer fijne landing weer met beide benen op de grond staat. Wat een ervaring! We zouden het zo weer doen, hoewel Mariska over de eerste seconden niet heel erg enthousiast was. Het ging goed, maar het vermoeden is dat dit komt door de scone die als ontbijt was genuttigd en deze scone ook niet zo goed meer wist wat boven of onder was. 

Al met al een hele bijzondere dag dus, eerst skydiven en daarna zonnebaden aan het strand. 
Voor morgen hebben we een kayak/wandeltrip geregeld in het Abel Tasman park. Iets minder adrenalinegevoelig dus. Als het goed is, wordt dan 24 graden. Dit in combinatie met de prachtige omgeving, moet het vast weer een geweldige dag worden. 

p.s. voor het thuisfront: We zijn echt helemaal oké, goed gezond en in één stuk dus no worries. En met Mariskka haar ervaring met paarden, is het veiliger om te gaan skydiven dan paardrijden.