Salento: 50 Shades of Green

Vanuit Bogotá ben ik in het vliegtuig (1 uur vs 9 uur in de bus) naar Pereira gestapt. De bedoeling was om vanuit daar met een bus naar Salento te reizen. Kom ik niet toevallig aan de praat met een kerel die ook die kant op moet. De eerstvolgende bus zou pas tweeënhalf uur later gaan. Dus besloten we een beetje geld uit te geven en een taxi te delen. In Salento zit ik een heel mooi hostel, La Seranna, gelegen aan de rand van het dorp met ongelooflijk mooi uitzicht op de omringende vallei. Met een ouderwetse Willy's jeep (zie foto) werd ik vanuit het centrum naar het hostel gebracht. En dat hostel is idd zo mooi als verwacht. Een hacienda omringd door groen, groen en nog eens groen. Om ook een beetje te relaxen plofte ik daar op een grote leren bank waar je helemaal in wegzakt en sprak met allerlei medereizigers. Voor €5 werd er die avond een heerlijke verse Mexicaanse tortilla klaargemaakt en kon je zoveel eten als je wilt. Ik sta er echt versteld van hoe goedkoop het hier is!

De volgende ochtend leerde ik bij het ontbijt mijn kamergenootje kennen, een meid uit Uruguay. We waren allebei vroeg op gestaan om Valle de Cocora te gaan hiken, maar de regen kwam met bakken uit de lucht. Dus veranderden de plannen en heb ik een deel van de ochtend al lezend op dezelfde comfortabele bank doorgebracht. Rond een uurtje of 11 werd het droog en piepte de zon zo nu en dan door de wolken heen. Toen besloten we om naar een koffiefinca te gaan. Het was ongeveer een uur bergafwaarts lopen. Een supermooie wandeling met fantastisch uitzicht op de omgeving. De diversiteit aan flora varieert van palmbomen tot een bamboebos van ruim 10m hoog. Af en toe kwam er een boertje op een paard voorbij draven of een jeep langs gereden en passeerden we andere finca's. We hadden bewust gekozen voor Finca Don Elias, omdat ze hier nog het ouderwetse proces tonen. We waren hier rond het middageten en dankzij het vroege ochtbijt hadden we best trek gekregen. Mijn persoonlijke tolk, Uruguayaanse Clara, vroeg of we er ook wat konden eten. Geen probleem, we konden zo aanschuiven bij het familiediner. Voor net iets meer dan €3 kregen we een linzensoep, een vis, rijst,  salade, knapperige bakbanaan en een groot glas fruitdrank. Jummie. Na de lunch gaf de zoon van Don Elias ons een tour door de plantage en legde het proces van zaadje tot koffie uit. Aan het eind mochten we proeven.
Ondertussen was het weer gaan hozen. Die middagbuien schijnen hier normaal te zijn en is ook nog een beetje de nasleep van het regenseizoen. Dus er werd weer een jeep voor ons geregeld. Met 6 andere mensen sprongen we erin en in de eerste versnelling gingen we bergop weer terug. Ik vind ze fantastisch die Willy's. Die dingen schijnen nog uit WOII te komen. De snelheidsmeter werkt niet meer, het tankmetertje hangt los in het glaasje en de ruitenwisser maakt en af toe nog een stuiptrekking. Maar hij doet waar ie voor is gemaakt. Rond 16:00 uur waren we weer terug bij La Serrana en vond ik mijn plekje op de bank weer terug. Met de regen op de achtergrond en op de bank naast mij Pablo, de huishond, die opgekruld zachtjes lag te snurken en opkeek wanneer er iemand langs kwam die zijn buik zou kriebelen, was het weer heerlijk vertoeven.

Wat mijn laatste volledige dag in Salento zou zijn, heb ik wandelend doorgebracht. Een prachtige hike: Valle de Cocora. Met een Willy's ging ik met Clara en Claire naar Cocora waar de best pittige tocht van 6 uur begon. In het begin liepen we door de vallei over een ongelooflijk modderig pad langs weilanden die tegen bergen opliepen. Een boer op zijn paard dreef de koeien bij elkaar en het was heerlijk weer. De eerste immense waspalmen die tot wel 60m hoog kunnen worden zagen we al staan. Een uniek gezicht. De wandeling ging verder langs een rivier en over gammele houten bruggetjes. Een beste klim omhoog door het bos, waar je alle kleuren groen die je maar kunt bedenken ziet, bracht ons bij een hacienda waar we warme chocolademelk met kaas (ja, kaas idd. Typisch Zuid-Amerikaans om dat bij chocolademelk te eten) kregen. Hier was het even bijkomen nadat we tot 2690 m hoogte waren geklommen. Daarna hadden we twee opties: dezelfde route terug of het rondje afmaken. We besloten het laatste te doen, niet wetende dat na het eerste deel omlaag het zo stijl omhoog ging dat mijn kuiten op knappen stonden. Maar ook hier haalden we de top, waarna het bospad eindigde bij een hacienda en vanaf daar overging in een weg. Het begon behoorlijk te regenen, maar gek genoeg kon ik daar prima mee leven. Het gaf de hele omgeving een mysterieus sfeertje. Hoe verder we omlaag kwamen, hoe droger het werd totdat we weer uit het bos waren en het uitzicht weer overging in zicht over de vallei en we uiteindelijk onderin deze vallei eindigden. Hier stonden de Willy's alweer klaar om ons terug te brengen waar ik in het hostel van een heerlijke hete douche heb genoten. Ook heb ik besloten nog een dagje extra te blijven, gewoon omdat het kan en het hier zo relaxed is.

Mijn laatste dag hier had ik niks gepland. Na de vermoeiende dag gisteren heb ik heerlijk geslapen en werd 'pas' om 8 uur wakker. Bij het ontbijt sprak ik Claire weer en we besloten om naar Filandia, een dorpje niet ver van hier te gaan. Het bussysteem hier is geweldig. Je stapt op de bus die een beetje in de richting gaat, stapt midden op de snelweg uit, steekt de weg over en de volgende bus die daadwerkelijk naar de gewenste locatie gaat, pikt je daar weer op. En het kost allemaal bijna niks. In Filandia zijn we door het dorpje gelopen en onder het genot van een donut de inauguratie van Trump gekeken wat in het café op tv was. In de middag zijn we terug gegaan naar Salento waar ik mijn buskaartje voor Pereira heb gekocht om daar morgen op het vliegtuig naar Santa Marta te stappen. Beetje gekke route, I know, maar aangezien er een nationaal park is wat ik graag wil zien maar over een week voor een maand sluit, was dit de beste optie. Terug in Salento hebben onder het genot van een biertje een dik uur in een schommelstoel op een terras gezeten, kletsen en van het uitzicht genieten. Heel blij dat ik nog een dag ben gebleven. Salento en vooral dankzij de hacienda waar ik verbleef, komt heel hoog op het lijstje van plaatsen waar je langer blijft dan gepland. 

Next stop: Santa Marta e.o.