Blauw, blauwer, Belize

Sluit je ogen en stel je een tropisch eiland voor. De warme zon op je huid, tot je knieën in het aangenaam warme, superheldere, blauwe zeewater. Op de achtergrond hoor je de bladeren van de palmbomen in de wind, een Carabisch deuntje speelt op de radio en af en toe komt er een bootje voorbij. Dat is nu Caye Caulker Belize.

Vanaf Bacalar gingen we met de bus naar Chetumal vanwaar de boot naar Caye Caulker vertrok. Na wat dubieuze douanepraktijken, waar even 500 peso (ca de waarde van 2,5 overnachtingen) uit de zakken van toeristen werd geklopt werden we uit Mexico gestempeld en konden we na een controle met een drugshond aan boord. Gelijk gevraagd of we buiten mochten zitten, waar ruimte was voor ca 6 mensen naast de kapitein. In de open lucht in plaats van zo'n besloten watertaxi cabine was ik direct een stuk gelukkiger en heb ik genoten van de vaart over de zee richting Belize. We hadden een overstap op San Pedro waar we een stempel voor Belize kregen en daarna was het nog een half uurtje over spiegelglad water naar Caye Caulker.  Dit was precies toen de zon onderging. Supermooi!!
We hadden geprobeerd in een hostel te komen met hele goede reviews, maar deze was helaas vol. Onze enige andere betaalbare keuze leek een hostel genaamd Dirty McNasty's. Dat beloofde niet veel goeds... Het was niet het beste hostel waar ik ben geweest, maar goed we doen het er mee. En eigenlijk heb ik het alleen nodig om te douchen en te slapen.

Ondanks de hitte (het koelt hier 's nachts maar een graad of 3 af) heb ik heerlijk geslapen. We hebben het echt superdruk gehad in de ochtend. We hadden een businessmeeting en sloten een deal (gaan morgen snorkelen). Toen was het tijd voor een workout (wandelen over het eiland) en tot slot kregen we een les over het eilandleven hier (onder het genot van een ijsje kwamen we er achter dat je gewoon kunt vragen naar Louis voor een printje, Amanda voor zelfgemaakte rumcake en bij het blauwe hutje rechts de pinautomaat zit). Geweldig toch?
Daarna vonden we aan de windluwe zijde van het eiland een plekje in de schaduw onder een palmboom aan zee. Om bij te komen van de zware ochtend zwommen we tussen de visjes en doezelen we wat weg op het strandje. Een late lunch bestond uit bbq gegrilde garnalen en een koud biertje.

Onze snorkel deal bleek een hele goede te zijn. In de ochtend vertrokken we in een speedboot met 8 mensen voor een dag op en in het water. Zo zagen we op weg naar de eerste snorkelstop zeekoeien en een moeder en baby dolfijn in het mooie blauwe water. Tijdens het snorkelen troffen we een schildpad die door vissen werd vergezeld, zusterhaaien en een hoop tropische vissen. Op de weg terug zagen we nog zeepaardjes en voerden we tarpons, immense vissen die in de mangroves zwommen. Af en toe pikte een fregatvogel een visje mee. Al met al was het een fatastische dag. Goed voorbereid ging ik het water in met een T-shirt aan. Alleen vergat ik een lichaamsdeel in te smeren met zonnebrand waardoor ik een beetje rode billetjes had haha.
Moe van de hele dag in het water en van de zon, schoven we weer aan bij ons favoriete restaurant waar we werden vergezeld door een Duitse jongen. We stonden in dubio of we nog een extra dag zouden blijven of zouden vertrekken. Maar die beslissing stelden we uit tot de volgende ochtend.

Bij het ontbijt besloten we toch verder te gaan, omdat we verwachtten dat we ons in de loop van de middag zouden gaan vervelen. Ja echt, het eiland is maar klein en naast de snorkeltochten is er weinig anders te doen dan te relaxen aan het water. Lekker hoor, maar geen dagen achter elkaar. Dus drie nachten was voor ons een mooie tijd om weer verder te gaan. Helaas betekende dat ook afscheid nemen van mijn reismaatje Amy waar ik het superleuk mee heb gehad. Maar dat is reizen. Zij heeft nog een aantal maanden de tijd om rond te trekken en gaat richting Guatemala. Ik daarentegen heb nog een week en ga weer terug naar Mexico richting Tulum. Om de 500 peso scam te vermijden namen we de watertaxi naar Belize City en ik stapte op de bus terug naar Chetumal, Mexico. Waar ik nu dit verhaal kan uploaden dankzij de wifi verbinding. Lang leve het moderne tijdperk...