Bogotá in vogelvlucht

De vlucht van Frankfurt naar Bogotá was echt prima, Van de twaalf uur heb ik maximaal vier bewust meegekregen. De rest lag ik weg te doezelen of echt te slapen of te dromen. Bij de grens had ik Border Security achtige taferelen verwacht, maar ik kreeg na een vraag over mijn beroep, hoe lang ik blijf en waar ik vandaan kwam, een stempel in mijn paspoort en werd een goede vakantie gewenst. Bij de uitgang van het vliegveld stonden megaveel taxi's te wachten en ik stapte in een Uber die me a la Grand Theft Auto door het verkeer sjeeste en in no time bij het hostel afzette. Daar ben ik onder de douche gestapt, heb een praatje heb gemaakt met een kamergenoot en ben als een blok in slaap gevallen. Om vervolgens heel vaak wakker te worden om diep adem te halen. Symptomen die ik nog herken van Quito en Nepal: verblijf op hoogte, in dit geval 2600m. 

Bij het ontbijt de volgende ochtend trof ik een Nederlandse vent en samen zijn we met de taxi naar Monserrate gegaan. Dit is een uitkijkpunt in de bergen van Bogotá. Daar zag het zwart van de Colombiaanse gezinnen die hier op zondag heen gaan voor onder andere de kerkdienst en het mooie uitzicht. Met een soort tram gingen we naar 3160m waar we aan de praat raakten met een Colombiaanse vrouw uit Canada. Zij moest haar Engels oefenen en ik mijn Spaans dus praatte zij Engels (vet goed) en ik hakkelde wat Spaanse woorden bij elkaar. 

Met de kabelbaan gingen we weer omlaag waarna de volgende stop Bogotá Bike Tours was. In zo'n 3,5 uur zijn we door een deel van de stad gefietst en heb ik een goede indruk gekregen van Bogotá en haar geschiedenis. Van de oude wijk Candelaria naar de upscale wijken met luxe huizen. Een aantal leuke stops onderweg gaven wat meer info over Colombia. Zo konden we op de fruitmarket typische Zuid-Amerikaanse vruchten proberen, koffie drinken bij een koffiefabriekje en tejo spelen. Dat laatste behoeft wat uitleg: Tejo (spreek uit als techo) is een typische Colombiaans tijdverdrijf. Wil het geen sport noemen eigenlijk. Want wat het is, is onder het genot van zoveel mogelijk bier een zware schijf op explosieven gooien. Als je het kunt laten knallen heb je een punt. Zit je ernaast vangt een grote hoop klei je schijf op. Weer wat anders. Wat ik erg mooi vond aan de stad zijn de vele graffiti kunstwerken op de gebouwen. Bijzonder is dat Bogotá op zondag een deel van haar wegennetwerk afsluit voor auto's en bussen. Deze zijn dan begaanbaar voor fietsers en voetgangers. En dat zijn er veel! Her en der zijn de kunsten van straatartiesten te bewonderen. Een gezellige bedoening. Het bijzondere aan Bogotá is de ligging. Omringt door prachtige groene bergen zorgt de natuur voor het drinkwater in de stad. Daarnaast is de stad zelf met twee enorme parken (een groter dan Central Park in New York) ook best groen.

De laatste dag in deze stad ben ik met de bus naar een aangrenzend dorpje gegaan, genaamd Zipaquirá. De buschauffeur pikte me er meteen uit dat ik naar de 'catedral' wilde. Toen we erbij als waren vertelde de busstewart (bij gebrek aan een beter woord) dat we er bijna waren en het ongeveer 10 minuten lopen was. Ja, dit verstond ik zowaar. Alleen het nog even te bezinken. En in plaats van te vragen of hij iets langzamer kon praten, vroeg ik hem of het niet sneller kon (oops). Zijn reactie was dat we er in 5 minuten zouden zijn. Natuurlijk bedacht ik dit allemaal pas toen ik de bus al uit was Nou ja, gaandeweg leer ik wel.

In Zipaquirá liep ik door het centrum richting de zoutmijn. Het dorp zelf deed supergezellig aan. Zoals veel Zuid-Amerikaanse dorpen bestaat het centrum uit het plein met daaraan in ieder geval een mooie kerk en veelal senioren op bankjes. 

Bij de mijn ging ik met een tour mee die vertelde over de geschiedenis van deze unieke zoutmijn. Het heeft namelijk een ondergrondse kathedraal. Overal zijn uit het zout kruizen gehakt en gebedsplekken ingericht. Met mooie verlichting doet het geheel mysterieus aan. 

Na dit ondergrondse avontuur moest ik een hapje eten. Met een fijne geur in de neus werd ik naar een tentje gelokt. Hier raffelde de ober een menu af en ik verstond ergens hamburguesa. Doe die maar. Maar die hadden ze natuurlijk niet. Shit, ik ging niet nog een keer vragen wat ze verkochten. Nee, ik dacht slim te zijn en vroeg wat hij me zou aanraden. Hij zei weer iets en verstond het ogenblik niet. Doe maar, klinkt goed. Dat leverde een een maaltijd voor een hele week op. Ach ik kom er wel. Zolang ze maar langzaam praten versta ik echt wel heel wat. Nou ja, ik heb nog bijna 8 weken om het beter te leren.

Morgen vertrekt het vliegtuig naar Eje Cafetero. Hier kijk ik erg naar uit! Tot dan maar weer.

xxx