Caliente Cartagena en verborgen Isla Grande

Na een busrit van 7 uur kwam ik aan in Cartagena. Een stad die bestaat uit een nieuw en oud gedeelte. Het oude deel is het interessante deel voor de toerist. Dit gedeelte is omringd met een muur om in de oude dagen piraten en veroveraars uit de stad te weren. Een free walking tour vertelde ons het een en ander over de geschiedenis van de stad en het land. In het hostel ontmoette ik een Italiaan die meeging op de tour. Daarna hebben we ceviche gegeten in dé plek volgens de gids. Erg lekker! Cartagena, hoewel vol historie, vind ik erg toeristisch en dat is te merken aan de opdringerige straatverkopers die je overal lastig vallen. Iets wat ik godzijdank in de rest van het land nog niet heb meegemaakt. Ik denk dat nu de ideale tijd is om Colombia aan te doen als reisbestemming. Het is nu nog authentiek en je wordt niet afgezet als toerist. Maar ze zijn voldoende aan toeristen gewend om je goed op weg te helpen en ik voel me hier absoluut veilig. Ik vrees dat over een aantal jaren het wel eens het Thailand van Zuid-Amerika kan worden.

De volgende dag vertrok om 08:30 uur vertrok de boot van het bloedhete Cartagena naar Isla Grande, waar het net zo warm was. Na ongeveer een uurtje varen over een kalme zee, werd ik afgezet bij het eiland. Een dronken eilandbewoner bracht me, uiteraard voor geld, lopend naar de andere kant van het eiland waar ik incheckte in een basic hostel. Het enige vervoer wat men hier heeft is een fiets en de snelweg van het eiland is een zandweggetje van twee meter breed. De rest zijn bospaadjes die door de mangrove, waar het grootste deel van het eiland uit bestaat, lopen.
Verkoeling vond ik enigszins in de zee op 50m lopen.

's Avonds ging ik met een aantal anderen naar 'laguna encantada' (De betoverde lagune. Klinkt magischer in het Spaans nietwaar?) Onder een heldere sterrenhemel zonder maan sprong ik in het warme water en werd ineens omringd door miljoenen glittertjes onder water. Mijn amen en benen bewogen hier doorheen. Het fenomeen heet in het Engels luminescent plankton, oftewel lichtgevend plankton. Zo mooi!! Zodra je het water beweegt licht de plankton op. Op ons groepje van 8 mensen na was er verder niemand, alleen wij, de lichtjes onder ons in het water en boven ons aan de sterrenhemel. Ik had daar de hele nacht wel kunnen liggen.
Terug bij het hostel heb ik een piña colada gedronken die werd klaar gemaakt door een uitermate goed uitziende barmeneer ;-) Ik kwam bij de bar met een Duitser aan de praat en kwam erachter dat we hetzelfde werk doen. Altijd leuk om daar dan even over te kletsen en dingen te vergelijken. Lichtelijk aangeschoten ben ik aan het einde van de avond op bed gegaan. Ik kan je zeggen dat ze in tegenstelling tot Nederland niet zuinig zijn me alcohol in de drankjes hier.

Dag twee op het eiland bracht ik met een Engelse meid door op Playa Libre. Hier was het water zo blauw als je je maar kunt voorstellen en liep vanaf het strand een klein piertje naar een ponton in zee met daarop zo'n rieten afdakje. Ik waande me op de Malediven. Rond het middageten kwam er een mannetje langs met een emmer en daarin verse kreeft. Samen hebben we deze kreeft gedeeld die vers voor ons werd klaargemaakt. De avond bestond weer uit wat drankjes van de bar en een discussie over de muziekkeuze. En omdat het eilandleven zo zwaar is, de helft stoned was en de andere helft aangeschoten, maar iedereen even gezellig, taaiden we rond 23 uur af om te gaan slapen. Gelukkig daalt de temperatuur 's nachts wel 2 graden ten opzichte van overdag dus dat slapen is hier best een crime. Niks droogt ook, dus de volgende ochtend stap je gewoon weer in je nog vochtige bikini. Voeten zwart van het zand en het 'no shoes' beleid van het hostel. Haar als stro, want water komt hier met druppels uit de kraan. Voel me net een hippie op Burning Man (stel ik me zo voor). 

Er zit trouwens een erg leuk verhaal aan dit complex. Maar ik zal eerst even schetsen hoe het er uit ziet om een goed beeld te krijgen. Er is hier een open plek op bijna het puntje van het eiland waar in het midden een groter en kleiner zwembad ligt. Daarnaast staat er een soort koepel waar je onder kunt zitten met iets verderop een barretje met betonnen krukjes er omheen. Dit alles half omringd door verschillende huisjes met drie verdiepingen. Allemaal hebben ze een kleurtje, wit, roze, groen, geel etc. De indeling is overal hetzelfde met diverse terrasjes en kleine verandas. Alle luiken van de woning staan open waardoor er een aangenaam briesje doorheen komt. Maar alles heeft de staat van vergane glorie: afgebrokkelde rand van het zwembad. Een tegel die hier en daar gebroken is. Een luik dat scheef hangt. Een kapotte deur. En toch is het charmant.
In de jaren 70 was er een edelstenenhandelaar die erg rijk was en graag een vakantiehuis op dit eiland wilde. Daarop liet hij dit complex bouwen en verbleef er samen met zijn vrouw. Een jaar later overleed de man en bleef de vrouw alleen achter. Toen zij ziek werd, heeft ze het eiland verlaten en is het complex in verval geraakt. Alles overgroeide met bomen en planten. Veel mensen vergaten het complex. Totdat de Rosario eilanden (waar Isla Grande) deel van uitmaakt, werd omgedoopt tot een nationaal park. Ene Juan Carlos herontdekte dit complex en hakte alle wildernis weg om alles weer tevoorschijn te halen. Hij zag er wel wat in om van het complex een soort hostel community te maken. Daarop heeft hij vanuit diverse plaatsen in Colombia hosteleigenaars gevraagd een van de huisjes te kopen en op te knappen en in te richten. En zo gebeurde het dat dit complex een jaar geleden werd geopend en alles nog niet echt is opgeknapt, omdat men daar eerst geld voor nodig heeft. Mooi verhaal toch? Dat maakt de beleving weer net een beetje anders. Omdat het nu nog vrij onbekend is, hoor je van veel backpackers die hier zijn dat ze zijn gekomen op aanraden van andere reizigers. Net als ik. Voor mij nog echt een paraiso secreto (geheim paradijs).

Maar na drie dagen hippie leven was het weer welletjes en ging ik met de boot terug naar Cartagena. Pff dat was even een ander tochtje dan de heenweg. Galapagos all over again, maar dan goddank maar 30 minuten in een instabiel bootje klappend in de hoge golven.

Voor zonsondergang liep ik, op advies van mijn Britse vriendinnetje, naar Bocagrande wat gewoon een overdekt winkelcentrum is. Alleen hadden ze hier op de vierde verdieping een ijssalon en een klein terras op buiten die uitkeek over de oceaan, de ondergaande zon en een stukje van de hoogbouw van Cartagena. Ze noemen dit deel de Miami van Colombia. Ik snap de vergelijking, maar vind 'm niet terecht.
Terwijl ik mijn ijsje op at, kreeg ik een berichtje van een Duits stel die ik in Palomino had ontmoet. Ze hadden me vanuit hun taxi zien lopen en vroegen of ik naar een van de plazas wilde komen om wat te drinken. Daar werd het een grote reünie met een aantal mensen die ik al eerder hadden gezien en nieuwe mensen die anderen weer hadden leren kennen. Wat dansers toonden hun kunsten en we kwamen er achter dat op het plaza, voor de kerk absoluut niet mochten drinken. Een boze agent kwam ons dat even haarfijn uitleggen. Begreep z'n woorden niet allemaal maar de toon was duidelijk haha.

Morgen ga ik weer vliegen en dan terug het binnenland in, dit keer naar Medellin. Daar is het maar 25 graden, dus leg m'n vest alvast klaar ;-p