10.000 kilometer op de teller en vele ervaringen verder

We hadden een korte tussenstop in Derby waar we op de pier een fish and chips aten. We tankten er, gingen in de bieb even online om te laten weten waar we waren en reden toen naar Broome. In Broome vonden we ons toevluchtsoord voor een paar dagen op een camping bij Cable Beach. Een prachtig strand met gezellige strandtentjes en heerlijke cocktails. Broome was hoofdzakelijk bedoeld voor de nodige was, ontspanning en rust van het rijden. Maar we vonden er meer, waaronder een kapper voor Bert, een pedicure voor de mooie nageltjes van mij en een heerlijk zwembad op de camping. Voor de tweede avond kochten we toastjes, brie, kruidenboter en vleesjes en zetten we drankjes in de koelbox vol ijs koud. Rond 16:30 reden we met onze auto het strand op en parkeerden we op een duin met de neus naar de ondergaande zon. We pakten onze stoeltjes, koelbox en hapjes uit de auto en genoten heerlijk van een prachtige zonsondergang. Halverwege kwam er nog een groep kamelen langs waar mensen een ritje op konden maken. Toen het donker was reden we weer terug naar de camping. De volgende avond gingen we naar de bioscoop. Normaal gesproken niet heel bijzonder, maar dit keer gingen we niet voor de film, die heel leuk bleek, maar voor de bios zelf. Hier noemen ze het een deckchair cinema, wat een openluchtbioscoop is met van die stoffen strandstoeltjes om op te zitten. Er zaten drie gekko's op het scherm en halverwege de film kwam een vliegtuig over vliegen, want het vliegveld ligt midden in het centrum. De maan kwam tevoorschijn en de vleermuizen vlogen uit. Bijzondere filmkijkervaring dit.

Een enorme (880.000 ha) bushfire veroorzaakt door een blikseminslag, had ervoor gezorgd dat de weg naar het zuiden afgesloten was. Daarop besloten we onze plannen wat aan te passen en naar het Dampier Peninsula te rijden. Alleen geschikt voor 4x4 in verband met kilometers en kilometers aan mul zand wat voor een weg doorgaat. We reden helemaal naar het uiterste puntje waar we op een klif naast de zee sliepen. Het contrast van de rode zandsteen rotsen, bijna witte strand en helderblauwe zee was prachtig. Toen we de volgende ochtend wakker werden, werden we bij het ontbijt verrast door een groepje walvissen die rustig voorbij zwommen. De oostkant van het topje van het schiereiland had een nog veel mooier strand en blauwer water. Dit was geschikt om te zwemmen, omdat aan deze kant geen krokodillen kwamen. Wel zagen we een heel klein haaitje zwemmen, maar die weerhield ons er absoluut niet van om  het warme water in te gaan. Na het zwemuurtje spoelden we ons af onder een douche op net strand en reden we naar Middle Lagoon. Ook hier was het een zandweg, een oranjerode met aan de zijkant bosjes met felgroene blaadjes eraan. Een mooi contrast. Het was hopen dat er geen tegenligger aan zou komen, want uit het enkele zandspoor komen met de auto was nog een hele uitdaging. In Middle Lagoon sliepen we weer bovenop een klif, maar werden we door de harde wind behoorlijk gezandstraald als we niet achter de auto zaten. Vroeg de tent in dan maar. De dag erna reden we weer terug naar Broome om nog een nachtje op de vertrouwde camping te staan, voordat we verder naar het zuiden afreizen.

Verder naar het zuiden betekende een overnachting op 80-mile beach, waar we een natuurwonder mochten aanschouwen. Het strand is echt enorm lang (220km ongeveer), maar 80-mile Beach bekt wat lekkerder denk ik. Het ligt vol met schelpen en overal zagen we met eb zeeslakjes en krabbetjes in hun schelpjes over de met nog een klein laagje water bedekte zandbodem kruipen. Bij de receptie hing een bordje dat het broedseizoen voor schildpadden begonnen was. Een half uurtje voor zonsondergang namen we wat koekjes, water en camera mee in de ras en liepen we de ondergaande zon tegemoet langs de waterlijn die steeds hoger ging staan. Het was er prachtig en we zagen helemaal niemand! Daar verbazen we ons af en toe nog steeds over. Onderweg kwamen we diverse kruipsporen van schildpadden tegen, dus misschien hadden we geluk. En dat hadden we! Een stuk terug op het strand richting de camping en daar zagen we een schildpad druk bezig een hol dicht te gooien. Die had gedaan wat ze moest doen. We liepen weer wat verder en daar zagen we net een schildpad de duinen in kruipen op zoek naar een geschikt plekje om haar eieren te leggen. Door het licht van de bijna volle maan, hadden we prima zicht. Het duurde even, maar toen had ze het plekje gevonden. Met haar voor- en achterflippers schepte ze verwoed het zand weg en in no time had ze een kuil gegraven bijna twee keer zo groot als haar. Ze bekommerde zich totaal niet om haar twee toeschouwers die met open mond op het zand zaten te kijken. We voelden ons gewoon bevoorrecht dit te mogen zien. Toen het gat breed genoeg was begon ze een kleiner, maar dieper gat te vragen met haar achterflippers. Dit waren net handen waarmee ze zand opschepte en naast het gat neerlegde. Kennelijk was het hele klusje erg vermoeiend, want af en toe stopte ze en zag en hoorde je haar diep ademhalen en kreunen. Toen het gat diep genoeg was, heeft ze haar eitjes gelegd en werd het direct weer vol zand gegooid, waarna ze weer terug richting zee kroop. Wat bijzonder om te zien! Pas om half tien waren we weer terug bij de tent om een hapje eten te koken, die extra lekker smaakte door de lange strandwandeling.

Omdat de zee, hoewel zeer uitnodigend,niet erg zwembaar was (haaien, kwallen, stroming) reden we verder richting Port Hedland. Dit industriestadje moet het hebben van de mijnbouw in onder andere zout en ijzererts. Treinen van wel een kilometer lang en enorme schepen rijden en varen af en aan om dit te exporteren. We aten een hapje in een superleuk restaurant wat eerder een oud huis van een belangrijk iemand was geweest. Daarna deden we wat inkopen en besloten zo ver mogelijk door te rijden naar Karijini National Park. We kwamen tot een stop een stukje ervoor en sliepen achter een kleine rotsformatie een stukje van de weg af. De echte koelbox die we gekocht hadden en vol met ijs lag, had lekkere koude drankjes voor ons. Hierdoor waren we vergeten onze douche in de zon te leggen, waardoor het erg verfrissend was zeg maar.
Redelijk op tijd reden we door naar Karijini de volgende ochtend waar we begonnen met  de Fortescue Falls, tientallen trappen omlaag naar een kleine groene oase waar we even het koude water in doken om af te koelen. Daarna was het rotsklimmen en over stapstenen het riviertje en plasjes oversteken. Uiteindelijk kwamen we bij een ijs koud rond meertje en was het daarna terugklimmen en klauteren omhoog. Langs de rand van de kloof liepen we terug naar de auto.

De volgende dag stonden twee geweldige korte klim- klauter- en waadwandelingen op het programma: kermits pool en handrail pool. Voor beide werd een waarschuwing afgegeven dat er veel ongelukken gebeurden en welke voorzorgsmaatregelen je moest nemen voor deze wandelingen. De eerste was door een smalle kloof met stukken door het water waden en zwemmen, glibberen over met algen begroeide afgesleten spekgladde stenen. Aan het einde kwamen we bij een klein pooltje met daarachter een waterval waar we niet verder mochten. Wederom  was er niemand waar we ons telkens enorm over verbazen. Handrail Pool was helemaal cool. Net zoals de vorige was het een smalle kloof, maar hier moest je af en toe een spiderwalk doen. Dat is met handen en voeten je klem zetten tussen de rotsen en zo stapje voor stapje vooruit lopen. De naam van de wandeling werd aan het einde waargemaakt. Hier werd de kloof erg smal en de kleine waterval stortte een meter of 7 over rotsen de pool eronder in. Hier moest je je met beide handen vasthouden aan de railing die er gemaakt was om niet over de stenen omlaag te stuiteren. Maar eenmaal beneden stonden we in een prachtig soort amphitheater gevuld met water. Tegenover ons liet een kleine breuk in de rotsen nog een streep zonlicht door, maar verder was het volledig onttrokken van de zon in de late middag. Prachtig!
We eindigden de dag op een uitkijkpunt waar vier kloven bij elkaar komen. Daarna zochten we langs de weg een freecamp op. Degene in de campingapp lag vol toiletpapier, dus hebben we er zelf maar een gecreëerd. 

Net toen we alles hadden staan kwam achter de bergen de enorme maan op in vol oranje gloed. Supermooi! We kookten een prakje op ons gasstel en gingen naar bed. Midden in de nacht werd ik wakker omdat ik dacht voetstappen te horen bij de tent. Wie zou hier in godsnaam lopen nu?! Bleken het de touwtjes aan de tent te zijn, waarvan we de kap hadden afgehaald i.v.m. geklapper in de wind😥

De volgende ochtend besloten we dat we genoeg gorges hebben gezien de afgelopen twee maanden. We reden door naar het mooie dorpje Tom Price. Hier konden we niet weg zonder de hartslagverhogende hoogste 4x4 rit in WA, Mount Nameless, op te rijden. We moesten de auto in low gear zetten om door de gaten en over de rotsen te komen. Maar eenmaal boven was het uitzicht fenomenaal! Zover we konden kijken zagen we de bergen van de Hamersly Range, witte wolken die afstaken tegen de blauwe lucht en keken we neer op de ijzerertsmijn van Tom Price. De berg af ging een stuk vlotter en zonder problemen kwam en we weer beneden. We reden zo ver mogelijk door richting Exmouth, onze volgende bestemming. 200 km voordat we er waren, werd het donker en stuitten we op een enorme 24hr rest stop met toiletten en picknickbankjes. De wind was behoorlijk toegenomen en we gebruikten de auto, tafel, handdoek en deksel als buffer voor de wind om te koken. We durfden bijna de tent niet op te zetten, zo hard waaide het. Maar een groot informatiebord bood voldoende beschutting om niet vol in de wind te staan. We trokken de overkapping voor de tent naar binnen om zo weinig mogelijk weerstand te hebben. Die nacht sliepen we in een schuddende auto en wapperende tent met de gierende wind die pas in de ochtend ging liggen.

Ergens in de laatste 200km naar Exmouth bereikten we de 10.000km gereden sinds Adelaide. We hadden afgesproken dan naakt een rond de auto zouden lopen. Maar midden op de snelweg leek ons dat niet zo'n goed idee. Niet dat er veel auto's rijden, maar toch...😜