Welcome to paradise

Zo, het is even geleden, maar heb nu weer de tijd en een internetcafe gevonden om weer een stukje te typen. Zal wel geen kort stukje worden vrees ik. 

Vanuit Chiang Mai ben ik in een ruk naar Ko Tao gegaan. Dat is een klein eilandje aan de oostkust van Thailand wat de ultieme duikplek schijnt te zijn. En aangezien mijn enige must hier het behalen van mijn open water was, kon ik dat natuurlijk niet overslaan. Vanuit Chiang Mai ben ik richting Bangkok gevlogen om van daaruit de nachttrein naar Chumpon te nemen en dan nog eens de boot naar Ko Tao. Wat een helse reis was dat! De vlucht was prima, maar op de nachttrein hadden ze alleen nog een plekje in de tweede klas zonder airco. Je moet hier dus echt vervoer vooraf regelen. Tweede klas zonder airco is ook meteen een stukje minder in kwaliteit, dus geslapen heb ik niet. Om 20:00 uur vertrok de trein en om 05:00 uur kwamen we aan in Chumpon. Daar werden we als vee in een truck geduwd om naar de pier te worden gereden hahaha. Vervolgens ging de boot die er gewoon drie uur over deed om op het eiland te komen. Godzijdank had ik uit voorzorg een kamer voor een nacht geboekt die echt op vijf minuten lopen vanaf de pier was. Restaurantje aan het strand, echt heel mooi! 
Nadat ik me had gesetteld, ben ik de duikschool gaan opzoeken in de hoop dat ik de volgende dag kon beginnen. Ik werd zeer vriendelijk ontvangen door Nederlands sprekende instructeurs. Ik moest enkele formulieren invullen over dat ze nergens voor aansprakelijk zijn en de kans altijd aanwezig is dat er iets zeer onfortuinlijks gebeurd en dan zou ik de volgende dag kunnen beginnen. Ik haat dat soort formulieren. Het voelt een beetje alsof je je doodsvonnis ondertekent, terwijl de kans dat er iets gebeurd vele malen kleiner is dan wanneer ik in de auto naar werk stap. Maar nu staat het dus zwart wit op papier. Maar goed, geregeld dat ik morgen kon beginnen en werd ook meteen uitgenodig om mee te gaan op de boot om die middag te gaan snorkelen. Echt supermooi was dat! Ontzettend helder water en elke tropische vis die je je maar kan voorstellen zwemmen er rond. Zelfs nog een klein haaitje gezien. 
En terwijl ik aan het snorkelen/zonnen was, gesproken met een Nederlands stel uit Amsterdam, waarvan de man ook voor zijn Open Water ging. Het werd snel duidelijk dat hij helemaal niet zo'n held was, maar het echt prima te doen was volgens hem. Dat stelde me wel gerust, want onder water ben ik eigenlijk een dikke angsthaas. 
Voor de opleiding van de academie moesten we een pop van de bodem van het zwembad afduiken en dan zet ik al af om maar zo snel mogelijk weer boven te komen. Dus om dan te horen dat die man het heel goed af ging, was wel prettig. 
Die avond lag ik vroeg op bed en viel ik als een blok in slaap. De drie dagen daarna was het elke dag vroeg opstaan, theorie leren en duiken. Een deel van de cursus bestaat uit wat oefeningen zoals het afzetten van je masker onder water, blijven drijven op een bepaalde hoogte, je loodgordel afdoen en weer om (zorgt voor heel wat hilarisch onderwatergestuntel, want als je je gordel voor je houdt, hang je in no time op de kop) en een boeddhazit waarbij je onder water in kleermakerszit moet blijven zweven. Die had ik echt niet onder controle met mijn instabiliteitsprobleem. Of ik zakte naar links, of naar rechts, nou ja gelukkig kon ik wel gewoon horizontaal heel goed drijven. Zo kan ik onder water ook prima functioneren. Alle oefeningen gingen verder goed. Het mooie was ook dat we slechts mijn z'n tweeen les hadden van 1 instructeur. De eerste duik tot 8 meter geweest, de tweede tot 12 en de derde ook. De vierde duik zal ik nooit vergeten. We gingen elke dag naar een andere duiksite en toen gingen we naar Chumpon Pinnacle, waar wel eens walvishaaien worden gespot. Dus op goed geluk erheen en begonnen met een gewone ontspannen duik zonder oefeningen. Net toen we weer omhoog wilden, zagen we ineens een walvishaai voorbijkomen. Heel rustig zwom hij een grote ronde om ons heen en alle duikers bij ons op de boot kwamen eraan en lagen gehypnotiseerd in het water. Een Belgisch stel had een onderwatercamera mee en alles gefilmd. Het was nog een jonge walvishaai, dus geen 14 meter lang, maar nog steeds indrukwekkend groot. Heel sereen zwom ie zijn weg met wat visjes om hem heen. Je zag echt iedereen helemaal blij zijn onder water met dit gezicht. 
Toen we weer boven kwamen vierden sommigen een klein feestje. Bleek dat die al jaren doken rond Ko Tao, maar nog nooit een walvishaai hadden gezien. En ik zit voor de vierde keer onder water en hoppakee. Mazzelkont haha. Uiteraard was de laatste en vijfde duik een iets minder bijzonder daarna, maar nog steeds heel mooi. Bij een wrak gedoken en bovenop de hut van de kapitein de laatste verplichte oefeningen gedaan. Helaas mochten we er niet in. Daar is weer een speciale opleiding voor vereist. 
Na 's middags de theorie met een voldoende te hebben afgerond ben ik nu trotse bezitter van mijn open water :-D 
Die avond hebben we met een stel van de duikschool gebbqued bij een Nederlandse en Belgische instructeur die op het eiland wonen (wat een job!). Was supergezellig. 

Ko Tao is echt een klein eilandje, maar heel mooi en mijn kamer zat letterlijk op spuugafstand van het strand en de zee en op de hoek stond een kraampje die de meest zalige pannenkoeken bakte. Daarnaast had het restaurant van het hotel elke avond vanaf zes uur filmavond. Fantastisch, lekker bij een tafeltje op de grond zitten eten, een heerlijke yoghurt fruitshake erbij en een filmpje kijken. En het mooie is, je bent nooit alleen. Er kwam altijd wel iemand bij zitten, of van de duikschool of andere. Heb dan ook besloten om nog maar twee nachten langer te blijven. De laatste twee dagen heb ik lekker meegedaan met de rest en een scooter gehuurd en het eiland rondgecrost. Helm en verzekering doen ze hier niet aan. Op mijn vraag of ze een verzekering hadden, schudde hij nee en liet hij mij een lijst zien van de kosten van elk onderdeel als er iets niet goed was wanneer ik de scooter terug zou brengen. Het advies van de verhuurder: drive carefully and on the left. Oke, als de rest dat dan ook maar doet. Maar dat was echt prima te doen. Voor maar 5 euro de scooter anderhalve dag gehuurd. En het was echt geen krakkemikkig ding. Zou in NL heel blij zijn met zo'n scooter. Speciale offroad banden eronder en gaan maar. Ben uiteindelijk 'helemaal' (zo'n 10 minuten rustig rijden) naar het zuiden gereden en daar een prachtig klein zandstrandje gevonden. Prima vertoeven! 

De dag dat ik van Ko Tao weg ging, was wel even balen. Het is echt een heel leuk en gemoedelijk eiland. Na veel wikken en wegen uiteindelijk in Ao Nang beland. Vlakbij wat wordt bestempeld als een van de mooiste stranden ter wereld. Het vervoer was nu zeer goed geregeld. Op de boot naar het vaste land, daar stond een mega luxe bus klaar die ons naar de westkust reed en daar werden we op de taxi gezet naar de volgende bestemming. Ook wel een keer lekker dat je niet hoeft na te denken. Maar aan de andere kant is dat ook meteen een nadeel, want dat laat maar weer zien hoe Thailand is gericht op toerisme en zo voelt het ook wel een beetje. Maar desondanks absoluut niet minder mooi! 

Dus, dat brengt me nu in Ao Nang. Toen ik hier gisteren aankwam, begon het 's avonds een potje te hozen. Had net een toer geboekt om een aantal onbewoonde eilandjes te bezoeken met een longtailboot, dus fingers crossed dat het droog zou zijn. 
De dag vandaag begon zeer goed: droog en zonnig en de eilanden waren prachtig. Op een superplekje geluncht. Een strandje van 4 meter lang omringd door een soort mangrove met aan een boom een schommel gebonden die boven het water hing. Perfect. Na de lunch sloeg het weer in een keer om en begon het te waaien en te regenen. Was enorm blij met mijn reispillen, want die was echt nodig voor mij. Uiteindelijk kwamen we aan bij Railay, een schiereiland die alleen per boot te bezoeken is. Prachtig zandstrand afgeschermd door hoge, zogeheten Karstgebergte. Het strand is bijna poedersuiker zo zacht en ik weet zeker dat het water bij helder weer prachtig groen/blauw is. Het water zelf voelde als een warm bad zo heerlijk warm. Jammer dat we er weer weg moesten. 
En terwijl ik dit typ heb ik nog steeds het gevoel alsof ik op de boot zit en morgen mag ik alweer. Dan reis ik door naar Ko Phi Phi. Schijnt een van de mooiste eilandjes van Thailand te zijn, dus ik ben benieuwd. 

Liefs