The Outback

Hallo wereld! Terwijl ik dit typ, zitten we midden in de outback en staan we bij een vervallen oud treinstationnetje en waterreservoir voor stoomtreinen. Kennelijk staan we langs de oude Ghan railwaytrack. En we zijn de enigen hier. Sinds we hier staan (5 uur geleden) is er nog één auto langs geweest. Die zagen we een kwartier ervoor al in de verte aankomen en toch duurde het nog 15 minuten voordat die voorbij kwam. Zo leeg is het hier. We zijn dan ook de enigen op deze plek. Er is geen enkel geluidje te horen en met een halve maan en heldere hemel is het nog redelijk licht ook. Hoe komen we hier verzeild, vraag je je af. Nou vanaf het prachtige Flinders Ranges national park reden we richting het noorden langs dorpjes met nog geen 10 huizen. Wel mooi om even weer de tank vol te gooien, ook al was hij maar half leeg. Je weet hier maar nooit hoe lang het nog is naar het volgende tankstation. Eigenlijk reden we door niets en door alles. De wegen werden meer kronkelig en we reden langs stukjes open gras waar emoes graasden en wegreden als we langs reden en zagen kangoeroes in de verte door het landschap springen. De weg ging over in een gravelweg en we trotseerden onze eerste watercrossing van zo'n 10cm diep (beetje jammer van de Toyota Corolla die hetzelfde deed in tegengestelde richting...). Langzaamaan veranderde het landschap en maakten de grotere bomen plaats voor kleinere begroeiing en uiteindelijk ruige bosjes. Ook het aantal dode dieren langs de weg liep terug naar bijna nul. Dit was niemandsland. De weg was nu afwisselend wasbord, stenen, gravel en zand en we kwamen slechts een enkele tegenligger tegen; we reden op de Oodnadatta Track. Het tempo zakte terug, evenals de zon die lager en lager aan de hemel ging staan. We passeerden Lake Eyre die meer een enorme zoutvlakte was dan een meer. Op onze camping-app vonden we een free camp, wat ons dus bracht op de plek waar we nu staan (Curdimurka). In no time stond de tent weer en zaten we te genieten van een werkelijk prachtige zonsondergang die de hemel geel, oranje en rood kleurde. We maakten een lekkere wrap als avondeten en keken naar de sterren. Nu, lekker knus in ons tentje bovenop de auto, is het tijd om te gaan slapen in ultieme rust. Morgen weer een dag on the road.

En toen waren we alweer een aantal dagen verder. Dagennwaarin we veel gereden hebben, door de meest prachtige landschappen. De avonden waren we (meestal) druk met de tent opzetten en vuur maken en koken en lagen we (meestal) al rond 21:00 uur te slapen. Nu duurt het niet langer dan 10 minuten om ons huisje slaapklaar te maken, maar ik snap best dat ze in het de oudere tijden daar hele dagen aan al deze taken konden spenderen. Waarom dan nu wel verder schrijven? We staan hier weer op een plek die bijna met geen woorden te beschrijven is. Maar eerst even wat we de afgelopen dagen hebben gedaan.

Vanaf ons eerste wildkampeer spot vertrokken we verder richting het noorden de Oodnadatta Track op, totdat we een, bij gebrek aan beter woord, nederzetting op ons pad tegen kwamen, genaamd William Creek. Hier stopten we voor benzine (de auto lust m namelijk wel) en dronken we een kopje koffie en thee. Hier kwamen we voor een keuze te staan: naar het westen richting het mijnstadje Coober Pedy en dan via de snelweg verder naar het noorden richting Oodnadatta. We kozen voor het eerste, omdat ik nog wat dingen moest regelen voor de woning en dus internet nodig had. Wat een gedoe in het moderne tijdperk haha. Af en toe lijkt dat hier meer een belemmering te zijn dan een voordeel. De weg was 166 km lang en we deden er ongeveer 4 uur over. Heel veel corrugation (wasbordweg) waardoor we soms maar 15 km per uur konden. Maar uiteindelijk kwamen we in de loop van de middag aan en vonden we een plekje op een betaalde camping. We liepen richting het opaalmuseum, want opaal is waar de plek om bekend staat. Overal, zover als je kunt kijken ligt het landschap bezaaid met heuveltje gruis van de boringen naar opaal. Een foeilelijk landschap met een behoorlijke geschiedenis zo lazen we in het museum. 

In de zomer is de warmte hier niet uit te houden, waardoor mensen onder de grond zijn gaan leven. Huizen, een kerk, musea en hotels. Veel zit in de grond verstopt. Toch bleven we het maar een lelijk plaatsje vinden. Alles werd ook bedekt met een laagje oranje/rode aarde. Overal waar we waren, was het stoffig. Per toeval liepen we langs een kangoeroe opvang waar we de beesten mochten voeren en een ieniemienie kangoeroetje in een zelfgemaakte buidel van handdoeken en een gevierde tas. Te schattig. Ik voelde me meteen schuldig over de kangoeroes steak die ik een paar dagen ervoor had gehad...
Een ander hoogtepunt in Coober Pedy is dat ik mijn huis heb verkocht!

Een hele dag was het rijden om vlakbij Ayers Rock (Uluru) te komen. Vlak voordat we er waren sliepen we weer op een plekje van de weg af, tussen de oranje zandduinen. Deze was beduidend populair, want er stonden minstens vijf andere voertuigen en toen het donker was, kwamen er nog meer bij. De gewone auto's hadden moeite om van de plek af te komen over de zandduinen heen. Wij zetten ons bakkie in low gear 4x4 en zonder moeite reden we er overheen😊

Ayers Rock was leuk, maar eerlijk gezegd was dat het ook wel. Het verhaal van de Aboriginals erbij maakt het bijzonder, maar verder....Wat we veel mooier vonden waren de nabij gelegen Olgas, of Kata Tjuta. Een andere rotsformatie waar we een prachtige wandeling maakten door de Valley of the Winds. Het was soms klimmen en klauteren over rotsen heen, maar wat een omgeving. Zo kwamen we binnenin een soort kom terecht, omgeven door bijna perfect ovale oranje, kale bergen met in die vallei een oase aan bomen en bosjes, Het rook er ook heerlijk. Een roep echode nog even na en steen tegen steen bonken klonk in de echo als een kanonslag in de verte. Op het hoogtepunt keken we uit op twee uitlopers van de bergen die steeds lager werden en na elkaar toe liepen. Het waren net twee armen die de groene vallei beneden wilden beschermen. Wat een mooie tocht was het!

En dat brengt me weer terug bij waar we nu staan om te overnachten. Aan de rand van een heuvel met uitzicht zover je kunt kijken. De zon ging onder en de mooiste kleuren roze, oranje en rood verscheen aan de hemel. De nacht ervoor hadden we $30 betaald op een plek waar generatoren draaiden en constant dikke dieselauto's langs de tent reden die kwamen en gingen. Hier horen we helemaal niks. Doodstil en zo mooi! Onbetaalbaar en toch kost het niets. Bert, de bushman/kok voor vanavond, had hout verzameld voor het kampvuur en we trakteerden onszelf op een heerlijk maaltje, bestaande uit een steak en friet die we in Yulara, vlakbij Ayers Rock, hadden gekocht. Dit was voor ons ook de plek om de fles wijn die we in Clare hadden gekocht, te openen. Wat kan een mens dan genieten van vrij weinig.

Een stukje verderop (lees: ca 150km) liepen we de Kings Canyon rimwalk. Wederom een prachtige wandeling waar we eerst 100m omhoog klommen om bovenop de rand van de canyon te komen. Daarna was het de pijlen volgen met uitzicht over de vallei, de Harden of Eden als er water had gestaan en de rotsformaties die eruit zagen als bijenkorven bestaande uit allerlei laagjes gesteente wat zich vanaf het begin der tijden heeft gevormd. De bewolking van gisteren had vandaag plaats gemaakt voor een strakblauwe lucht en warme zon. Bovenop de canyon was er maar weinig wat ons schaduw gaf, dus de hoedjes die we mee hadden genomen, kwamen goed van pas.

Rond 16:00 uur stapten we weer in de auto. We lieten wat lucht uit de banden lopen en zetten de auto in z'n 4x4. Via de Mereenie loop, waardoor je een permit nodig hebt om deze te mogen rijden omdat het door Aboriginals lang loopt, redem we naar Alice Springs. Maar aangezien het langzaamaan weer donker begon te worde,n zochten we weer een mooie gratis kampeerplek uit. Voor het eerst gebruikten we onze solar douches die nog niet helemaal opgewarmd waren. Maar gek genoeg was het best genieten van zo'n zak aan een boom waar water uit een plastic douchekopje kwam. Opgefrist maakten we ons avondeten en was het daarna alweer tijd voor bed.