Inslaan en gaan 🚗

Jeetje wat gaat de tijd snel zeg! We zijn alweer een week in Australie en hebben alweer zoveel gedaan.

Nadat we een vertraging op de vlucht hadden van 8 uur, wat eigenlijk helemaal niet zo'n ramp was omdat we gratis in een hotel mochten slapen, landden we zondagmiddag in Adelaide. Brr, wat een omschakeling van het warme Bali naar het koele Adelaide. Hoewel we drie dagen in deze stad zijn geweest, hebben we niks toeristisch gedaan. We zijn erg druk geweest met een auto kopen. Na verschillende garages waar ons crappy cars werden aangeboden kwamen we via Gumtree uit bij een Australiër die in een van de buitenwijken van Adelaide woont. De auto reed goed, zag er goed uit en dus kwamen we tot een overeenkomst. Al pratende werd Bert nog een baan aangeboden bij een private onderzeebouwer. Mocht het goed bevallen hier, gaan we hier misschien wel op in haha. Daarna was het vooral het papierwerk regelen, een rooftop tent laten monteren, nieuwe roofracks installeren met voldoende draagkracht, net als campingspul kopen en toen op pad... Of toch niet? Nah, ook maar de remblokjes laten vervangen. Main North Road was waar we dit allemaal deden en in no time waren we kind aan huis in de shopping mall waar dit (bijna) allemaal geregeld kon worden en we dankbaar gebruik maakten van de gratis WiFi, het cafeetje en toiletvoorzieningen.

Een dag later dan gehoopt, maar nog steeds heel snel, gingen we dan met onze Mitsubishi Challenger op pad. We wilden erg graag rijden, dus hebben we alles wat Adelaide te bieden had maar gelaten voor wat het was. De eerste stop van onze roadtrip was Clare. Een gezellig klein plaatsje bekend om de wijnen die er gemaakt worden. We kozen voor een plekje op een betaalde camping en zetten voor het eerst de tent op. We hadden er ook een annex voor 6 personen bij gekregen, maar op de een of andere manier lukt het nog niet deze fatsoenlijk op te zetten. Hoewel dit toch niet zo moeilijk zou moeten zijn 🤔 Desondanks konden we er wel goed in zitten en kookten we hier ons eerste maaltje op ons nieuwe kooktoestel. Op tijd klommen we het trapje op naar boven, helemaal ingepakt, want het zat tegen het vriespunt. Toch heerlijk geslapen zo knus in dat tentje.

De volgende dag huurden we fietsen en fietsten we verschillende wijngaarden af waar we hun heerlijke wijnen mochten proeven. Dat was wel wat anders dan dat spul in de supermarkt waarvan je wangen bij elkaar trekken. Wat heerlijk! Begrijp nu een beetje waar de fascinatie voor wijnen vandaan komt. Ook was het nog een heel gezellig kletsen met de vrouw die ons de wijnen liet proeven. Zij nodigde ons uit voor een gezellig avondje in het visitorcentre waar elke vrijdag inwoners van Clare even een paar uurtjes bij elkaar kwamen en wijnmakers elkaar hun wijnen laten proeven. We kochten hier twee flessen wijn die ze voor ons mee zou nemen, zodat wij ze niet op de fiets mee hoefden te nemen de heuvels op en af. In totaal fietsten we zo'n 12 km en bezochten we drie wijnmakers, waaronder de oudste van Clare en nog beheerd wordt door Katholieke monniken. Toen we 's avonds naar de bijeenkomst gingen, was onze komst al aangekondigd en wisten ze meteen dat wij degene waren die de wijn bij Eldredge hadden gekocht.

Die nacht begon het te waaien en te regenen en vroegen we ons af of onze rooftoptent het zou doorstaan. Nou, met vlag en wimpel! 's Ochtends hadden we precies zoveel zon dat we alles net droog konden inpakken/invouwen. In het dorp sloegen we een jerrycan water en jerrycan benzine in. We gaan namelijk richting het noorden en dan komen we steeds minder vaak benzinestations tegen en wordt de afstand ertussen steeds groter. Waarschijnlijk hebben we het niet nodig, maar liever mee verlegen dan om verlegen. Rond de middag vertrokken we uit Clare. We reden via Quorn, een dorpje bekend van de Pichi Richi railway. Toevallig vertrok er net een stoomtrein en konden we zien hoe dat werkt met kolen scheppen e.d. Het landschap werd daarna steeds minder groen en meer ruiger met steeds vaker dode kangoeroes langs de kant van de weg. Het eindpunt van de dag was Wilpena Pound campground.

Deze campground ligt in de Flinders Ranges, een prachtig nationaal park waar de kangoeroes (levend dit keer) en emoes rond de auto scharrelen, dichte pakjes melk door vogels van tafel worden gejat en een sterrenhemel zo helder dat je de sterren niet meer kunt tellen. We zetten de auto neer, klapten de tent uit en begonnen aan ons eerste echte kampvuur. Hier hebben we lekker maïs in geroosterd en op het gasstel lekkere pasta gekookt. De avonden zijn echt heel koud in dit deel van het land, dus dat kampvuur is heerlijk.
Zondag begonnen we met een broodje en kopje koffie en thee. We pakten onze rugtassen en begonnen aan een wandeling naar Waranga lookout. Hoewel nog steeds niet heel warm, was het prachtig helder weer en tegen de geel/rode rotsen is de lucht strakblauw. Na anderhalf uur lopen bereikten we de lookout die uitkeek over Wilpena Pound. Een enorm soort amphitheater omringd door bergen en van binnen begroeid met bomen en gras en overal verspreid rode rotsen in allerlei formaten. Eind 1800 begin 1900 heeft hier een familie gewoond waarvan het huis er nu nog staat. Onderweg zagen we een porcupine en soorten kangoeroes. Emoes waren vanochtend bij het ontbijt al even komen buurten (gelukkig liepen ze door...) Bovenop aten we onze lunch en daarna gingen we weer terug naar de camping. Hier sprokkelden we nog wat hout voor het kampvuur van vanavond. Morgen vertrekken we weer verder richting het noorden. We beginnen met de Oodnadatta Track, wat betekent dat de staat van de weg bepaald tot waar we komen.