Bij en op het water

De afgelopen dagen heb ik het vrij rustig aan gedaan. Ik was gebleven in St Pete Beach, wat echt een strandoord is, maar dan in de Floridiaanse winter. Het was erg rustig en weinig te doen en de temperaturen waren er niet naar om in mijn bikini op het strand te gaan liggen. Toch was de omgeving heel mooi en met name mijn overnachtingsplekje had een prachtig uitzicht over het haventje. Omdat ik niet niets kan doen, ben ik naar Saint Petersburg gegaan om daar het Salavdor Dalí museum te bezichtigen. Ze zeggen dat het museum één van de top 10 gebouwen met mooie architectuur is die je moet hebben gezien. Nu ben ik niet zo van de architectuur, maar het gebouw was inderdaad erg mooi. Vooral als je binnen was. Zowel van buiten als van binnen waren allerlei vormen van Dalí gebruikt, waaronder de wenteltrap en glooiende lijnen. Ik zou zeggen, zie de foto’s. Een gratis tour door het museum langs haar belangrijkste werken was uitermate interessant. De vrouw die de tour leidde, kon prachtig vertellen over de werken en Dalí zelf. Ik zal er niet teveel over uitweiden, maar die Dalí was best een briljant kunstenaar. Elk element in zijn schilderij heeft een betekenis. En alle losse elementen vormen weer een geheel, zoals het voorbeeld van of je een gezicht ziet of twee vazen. 

Na het museumbezoek heb ik door het stadje gewandeld en uiteindelijk een hapje gegeten in een Italiaans restaurant. Hier raakte ik aan de praat met een dame uit Canada die hier jaarlijks haar overwintering houdt. Zij vertelde uitgebreid over haar reizende kleinkinderen en hoe ze hier altijd naar toe komt om te overwinteren. Leuk om met zulk gezelschap te eten. 

De volgende dag ben ik in de auto gestapt en weer verder richting het zuiden gereden. De lucht was helderblauw en de zon scheen volop, dus het dak van de auto kon weer omlaag. Ik snap niet waarom niet iedereen hier in een cabrio rijdt. Het is gewoon te leuk haha. De route ging nu onder andere over de Sunshine Sky Bridge. Een brug van ruim 6,5 km lang met aan het begin en eind een pier waar je uitzicht over het water, de brug en de steden daarachter hebt. In je eentje reizen heeft zo z’n nadelen en dat is dat bijna alle foto’s ‘selfies’ zijn. Een man zag mij foto’s van mezelf nemen en bood aan om een foto te maken. Ik hou er niet zo van om te poseren voor een foto, maar het was goed bedoeld, dus vooruit maar. Hij stelde zich voor als John en begon te vertellen over zijn baan, hoe goed hij daar wel niet in was en dat hij een zeilboot had waar hij helemaal weg van was. Ik hou niet zo van blaaskaken en John werd mij iets te amicaal, dus ik schuifelde al een beetje richting mijn auto zo van: ik moet nu toch echt verder… maar de hint was niet duidelijk. Tot hij zei dat hij me mee wilde uit eten nemen. Dat heb ik maar vriendelijk afgeslagen. Oh ja, en had ik al verteld dat hij zo rond de 50 liep? *zucht* ik ben geen Russische postorderbruid of zoiets. Ach ja… 

Ik vervolgde de rit en met het dak omlaag, zonnebril op, de radio aan en een ‘super big gulp’ (lees liter) cola light met ijs een rietje in de bekerhouder naast, zoefde ik over de snelweg richting Naples. Hoe verder ik richting het zuiden reed, hoe warmer het werd. Rond 14:00 uur was ik op plek van bestemming, heb mijn tas in de kamer gedumpt en ben richting het strand gegaan. Ik verbaas me er telkens weer over hoe schoon en netjes alles hier is. Ook dit stuk strand weer. Je betaalt $4 dollar parkeergeld, maar dan heb je ook wat. Een aantal kilometers breed mangrovebosje met daarachter een prachtig schoon zacht zandstrand met om de kilometer een gebouwtje met douches, toiletten en kleedruimtes. Als je stoelen of parasols wilt huren kan dat en betaal je aan het begin bij de parkeerwachter of op parkeerplaats #4. En iedereen is zo netjes en houdt zich er gewoon aan. 

Rond 17:00 uur koelde het wat af en kwamen er meer mensen naar het strand met strandstoeltjes om naar de zonsondergang te kijken. Er vloog een vliegtuigje voorbij met daarachter de tekst: Stephanie, will you marry me? en ik stelde me zo voor dat die twee ergens hand in hand op het strand zaten met een glas champagne erbij. Voor ons doken jonge pelikanen in het water op zoek naar visjes en behalve het geluid van de brekende de golven was het stil. Zo bijzonder om te zien dat mensen gezamenlijk kunnen genieten van iets dagelijks, maar toch zo moois, als een zonsondergang. Ik ging helemaal zen weer terug naar mijn hotel. 

Vanochtend was een van de weinige keren dat de wekker ging, want ik wilde graag om op zo’n airboat door de Everglades sjezen. De receptioniste van het hotel had me verteld dat het echt niet nodig was om te reserveren, dus ben ik op de gok heen gegaan. Ik had al even opgezocht met welke organisatie ik mee wilde, omdat het hier stikt van de bedrijfjes die airboat tours doen. Toen ik bij het bedrijf van mijn voorkeur aankwam, kon ik vrijwel direct opstappen. Omdat het in de wind op het water wat fris was, had ik gelukkig een handdoek in de auto liggen die ik om kon doen. Ik was er helemaal klaar voor. Klaar om over dat moeras te vliegen, wind in de haren, vasthouden als we door de bochten gaan. Ware het niet voor twee bloedfanatieke fotografen die elke vogel opnieuw weer op de foto wilde zetten. Een van hen had zelfs een onderwatercamera mee voor de vissen! Volgens mij begrepen ze niet zo goed hoe zo’n airboat werkt en hadden ze beter kunnen gaan kajakken. Je krijgt namelijk niet voor niets oordoppen als je op dat ding stapt, dus waarom zouden vogels en vissen zich niet hartstikke doodschrikken en wegvliegen/-zwemmen als we met dat ding voorbij komen? De gids probeerde dit meerdere keren uit te leggen, maar hield wel een beetje rekening met de mannen en ging af en toe wat trager als we voor de zoveelste keer vogels weg zagen vliegen. Maar toch zat ik met een grijns op de boot te genieten van de snelheid en de omgeving was echt wel weer prachtig. We hebben nog een aantal alligators gezien die zich opwarmden in de zon en voor ik het doorhad zat het uur op de boot er alweer op. 
Hierna gingen we naar binnen en liet de gids een babyalligator zien. We mochten hem ook vasthouden. Ik moest er even aan wennen, maar alligators zijn voor redelijk wat mensen hier onderdeel van hun inkomen. Er zijn zelfs zogeheten ‘alligator farms’ waar ze worden gefokt voor hun vlees en huid. Een beetje zoals wij eigenlijk met koeien omgaan. Alleen zijn alligator farms uiteraard een stuk zeldzamer dan cow farms en houdt de overheid heel streng toezicht op deze ‘farms’ hoe ze aan de eieren komen en wat ze hiermee doen. En ondanks dat het een miniatuurtje was, was ik wel weer onder de indruk van het beest. Na de airboat tour heb ik garnalen van de bbq gegeten (ik heb de gefrituurde alligatorstaart maar even overgeslagen) en ben ik weer terug gereden richting Naples en mijn favoriete strand om nog een uurtje van de zon te genieten en deze weer langzaam in de golven te zien wegzakken. 

Morgen begint alweer de laatste etappe van mijn rondreis door Florida. De route gaat dwars door de Everglades, hier en daar een stop maken en dan richting de Florida Keys. Key Largo om precies te zijn. Hier heb ik nog een enigszins betaalbare accommodatie kunnen vinden, want de Keys zijn afschuwelijk duur. Ik hoop dat het weer zich goed houd, want dan stap ik op de boot om te gaan duiken. Best wel weer spannend naar een jaar, maar er schijnen prachtige duiksites te zijn, dus daar ga ik voor!