Dagen van uitersten

De afgelopen dagen zijn weer voorbij gevlogen en waren echt dagen van uitersten: van de cliche-Amerikaanse overdrevenheid in Universal Studio tot de prachtige, ongerepte natuur. Van zon naar een enorme onweersbui en van me gelukkig prijzen tot het trieste verhaal van een ander. 

Eens even kijken waar ik gebleven was. Oh ja, Orlando de pretparkhoofdstad van de wereld. Er zijn hier volgens mij meer pretparken te bezoeken dan in heel Europa gezamenlijk. Alleen Disney heeft al iets van vijf pretparken in de stad en dan nog al die anderen. Het motel was praktisch: op loopafstand van Universal Studio’s Island of Adventure. Het is nu niet echt hoogseizoen in Florida en het was een doordeweekse dag, dus het was mooi rustig en als langst heb ik denk ik 10 minuten in een rij gewacht. Als je bedenkt dat ze hier voor iets van $30 extra een fastpass aanbieden en de wachttijden zonder zo’n pas op kunnen lopen tot wel 2 of 3 uur, mag ik van geluk spreken. Tja, wat kan ik er verder over zeggen. Ten eerste is de verhouding eettentjes vs. attracties 8 op 1 ofzo. Het park is erg mooi opgezet in ieder geval. Allemaal thema’s beginnend bij Dr.Seuz (Cat in the Hat en The Grinch), Jurassic Park, Comics en toch wel heel mooi gemaakt: Harry Potter. Ze hebben het kasteel en het dorp daar gemaakt en alles was tot in de puntjes nagebootst, van kleding tot de dingen die er verkocht werden als snoep, drinken en eten. Het was wel echt heel overdreven Amerikaans. Alle medewerkers staan de hele dag te zwaaien en te lachen en hun toneelstukje op te voeren. Volgens mij moeten ze om het uur pauze om kaakkramp te voorkomen. Als je in een attractie stapt, zwaaien ze je uit en applaudisseren als je weer terug komt. Beetje overdreven naar mijn smaak, maar dat maakt de beleving wel bijzonder Amerikaans haha. Oh, en niet te vergeten: ik heb een angst overwonnen door in een achtbaan te gaan die over de kop gaat. En niet zomaar een. Check dit filmpje maar eens:http://www.youtube.com/watch?v=OsjdYQJc748 (ja, ik ben best trots op mezelf haha). Wat bleek, ik vind dat helemaal niet eng maar supertof! Dus nog in een andere achtbaan geweest en daarna deze nog een keer. Gewoon omdat het kon. Tot zover het kleine kind in mij. Oh en had ik al verteld dat ze ontzettend sadistisch zijn in het park? Net als je denkt dat je redelijk droog en ongeschonden uit de strijd bent gekomen bij een van de waterattracties, hebben ze aan de zijkant nog even een stuk of 20 waterpistolen op een rij staan voor ieder vrij te gebruiken op de mensen in de attractie. Heel fijn… not! En maar lachen die lui aan de kant. 

Omdat Orlando zelf mij niet zo aantrekkelijk leek, ben ik van daaruit doorgereden naar Saint Augustine. De route daar naartoe was prachtig! Soms moet je gewoon stoppen als je iets moois ziet en dan kom je in de meest bijzondere omgevingen terecht en ontmoet je nog eens interessante mensen. Ik parkeerde de auto op een klein parkeerplaatsje langs de kant van de weg vlakbij Ormond-by-the-sea. Van daaruit was het ongeveer 1 kilometer lopen naar een piertje die uitkeek op een stuk moeras. Er stond een houten bank op het piertje en hier ben ik op gaan zitten met mijn gezicht in de zon. Ik zat er nog maar net toen er een hardloper aankwam die vroeg of ik het erg vond of hij daar even ging rekken en op adem komen. Uhm, natuurlijk niet. Met deze man raakte ik aan de praat en wat bleek: hij was een gepensioneerde politieagent. Ik heb wel een uur met hem over het werk gepraat en de verschillen en overeenkomsten tussen Amerika en Nederland. Erg leuk! Hij vertelde onder andere dat ze na 25 dienstjaren met pensioen mogen. Niks geen doorwerken tot je 67ste (of langer), maar gewoon 25 jaar werken en klaar. Hij was nu 51, dus hij kan nog heel lang van zijn vrijheid genieten. De plaats waarin hij werkte had zo’n 100.000 inwoners. Daar hadden ze, op een schamele dag, 24 patrol units bij de weg. Vierentwintig! En dat was uitgezonderd de specialistische eenheden. Je kunt je voorstellen dat zijn mond openviel van verbazing toen ik hem vertelde hoeveel er dat bij ons ongeveer zijn. 

Onder andere door deze pitstop, kwam ik er vrij laat in St. Augustine aan. In dit dorp heb ik zowaar een hostel gevonden. Niet de beste waar ik ooit in heb geslapen, maar ook niet het slechtste. Er sliep maar een andere vrouw. Ik kwam met haar aan de praat en zij vertelde me dat ze haar huis had verloren door orkaan Katrina en nu ergens anders woont, totdat ze weer terug kan naar New Orleans. Het jaar na de orkaan verloor ze haar moeder en haar man en bleef ze alleen met haar hond achter die een half jaar daarna dood ging. Nou, volgens mij kun je niet veel meer ellende bij elkaar krijgen. Maar ze vond dat het nu tijd was voor zichzelf en besloot op roadtrip te gaan en onder andere haar broer te bezoeken. Ondanks alles was ze echt heel positief ingesteld en hebben we een leuk gesprek gehad. Ik werd ook nog uitgenodigd om een potje pool te spelen. Dat heb ik één keer gedaan en nog gewonnen ook. Maar daarna ben ik maar gestopt, want die vent rook me iets teveel naar alcohol (dat verklaart waarschijnlijk mijn overwinning). Hij wierp zich ook nog op als gids, maar dat heb ik kunnen ontduiken door stiekem weg te glippen. 

St. Augustine is een van de eerst door Spanjaarden bezette dorpen van Amerika. Ze hebben geprobeerd het zo authentiek mogelijk te laten, waardoor het lijkt alsof je in een stad in Andalusië loopt, alleen is het Amerikaanser. Maar ondanks dat was het er wel mooi! Kennelijk was ik er op een avond dat het dorp hun jaarlijkse kersttraditie hield, want het hele centrum was versierd met lichtjes, hadden ze allerlei kunstgaleries open en er reden paard-en-wagens rond. Ook reden er trollys waar luide kerstliedjes uit schalde. Die trolly zat propvol Amerikanen die meezongen en iedereen die ze tegen kwamen een luid en duidelijk ‘Merry Christmas!’ wensten. Het is me wel duidelijk geworden dat ze hier echt verzot zijn op kerst. Alles draait momenteel om Kerst. Versieringen, feesten, eten, nog meer versieringen, liedjes, nog meer eten. En dat terwijl je hier bijna constant op je slippertjes rondloopt. 

Omdat het dorp niet heel groot is, stapte ik de volgende dag alweer in de auto om richting Crystal River te gaan. Vanuit Crystal River kun je met zeekoeien duiken en met een boot naar ze op zoek gaan. Maar nu blijkt dat de zeekoeien hier helemaal niet zo gelukkig van worden en proberen allerlei milieu- en dierenorganisaties hier beperkingen op te krijgen. Dus dat heb ik overgeslagen, maar het plaatsje lag voor een overnachting wel mooi op de route verder richting het zuidwesten. 

De route die ik nam, liep via Ocala National Forest. En wat weer een goede keus! Ook hier heb ik een stop gemaakt bij een recreation area genaamd Juniper Springs. De auto geparkeerd en over een padje door het bos richting de open plek gelopen. Het was daar zo mooi aangelegd. Allemaal picknickbankjes, bbqs en overkappingen. In het midden lag een helderblauwe waterbron die voor zwemmers was bedoeld met daarachter een ouderwetse watermolen die uitliep in een riviertje door de jungle. Een boardwalk (weet geen goede Nederlandse benaming) liep naar het riviertje waar ze kajaks en kano’s hadden liggen die je kon huren. Het riviertje was zo helder, dat het wel uit een kraan leek te komen. In een opwelling besloot ik om weer een kajak te huren. Ik vind dat leuk om te doen en de omgeving hier is prachtig. De route was ongeveer 7 mijl stroomafwaarts. Het eerste deel was flink veel sturen en vaak bukken om overhangende boomtakken te vermijden. Je mocht het water niet in, omdat er alligators in zouden zitten. Deze heb ik niet gezien, maar wel meerdere schildpadden die op een tak lagen te zonnen en eentje die mee heel boos aankeek en blies. Ook waren er weer diverse vogels en vlinders en iets wat ik niet had verwacht... Ik moest wat harder peddelen om de bocht te halen en heb daardoor iets laten schrikken. Ik hoorde ineens een hele hoop herrie rechts naast mij in het water en op de oever en het klonk alsof er een paard door dichte jungle weg galoppeerde, zo’n lawaai maakte het. Net voordat hij uit het zicht verdween, zag ik dat het een zwarte beer was. Heel bijzonder! 
Aan het eind van de route werden we opgehaald door een lief oud mannetje die vrijwilliger was en ons terugbracht naar de beginplek. 

Hierna ben ik doorgereden richting Crystal River. Onderweg begon het hard te regenen en dat is niet meer gestopt tot vanochtend. Vannacht wakkerde de wind flink aan en heeft het ontzettend geonweerd en geregend. Toen ik vanochtend naar buiten ging zag ik de mensen in de haven hun stoelen en tafels uit het water vissen. 

Vanuit Crystal River ben ik doorgereden richting St Pete Beach (op aanraden van de politieagent). Omdat ik nog steeds geen zeekoe had gezien en daar toch wel heel benieuwd naar was, had ik wat op internet rond gekeken. Wat bleek: in Tampa zit een krachtcentrale aan het water. Doordat de centrale veel warmte genereert, wordt ook het water van de rivier verwarmd. En laten de zeekoeien daar nu juist zo blij mee zijn. Het is dus een ware toeristische attractie geworden om de zeekoeien bij de krachtcentrale te bekijken. Ze lagen in een hoopje bij elkaar en vanaf een afstandje lijken het net gladde rotsen die uit het water steken. Maar behalve de zeekoeien, zwommen er ook nog haaitjes en enorme vissen in het water. Echt gek om met het lawaai en onder de rook en stank van de krachtcentrale op de achtergrond deze beesten zo relaxed in het water te zien liggen. 

De afgelopen dagen heb ik dus behoorlijk wat gedaan in een vrij korte tijd. Daarom blijf ik de rest van de vakantie op elke plek sowieso twee dagen. Een beetje rust inbouwen. Ik zit nu op St Pete Beach en heb een heel huisje voor mezelf met een patio die uitkijkt op het haventje. Het schijnt dat er soms zelfs dolfijnen in zwemmen, maar ik denk dat het nu te koud voor ze is. Morgen komt de zon weer volop terug, dus ik moet nog even bedenken of ik wat wil gaan doen en zo ja, wat dat is.