De woestijn en kiten

De volgende dag gingen we naar Cabo de la Vela. Dit gehucht ligt midden in de woestijn van de provincie La Guajira. Om er te komen was een onderneming. We hadden van tevoren contact gehad met de plek waar we zouden blijven. Zij hadden geadviseerd minstens 5 liter water mee te nemen en wat snacks, want er zou niet veel zijn. Luis had een taxi voor ons geregeld. Deze stond om 8 uur 's ochtends klaar. Onze auto lieten we achter bij oma Zaida en Luis. Oma Zaida zegende ons voor ons vertrek en we stapten in een auto die door moest gaan voor een taxi. De chauffeur zei dat we eerst naar de transfer moesten om nog twee mensen op te halen. Bij een partytent langs de kant van de weg stopten we en werden we op twee plastic kuipstoeltjes neergezet. Ondertussen kregen we door dat het een bedrijf betrof en de twee anderen geen bestaande klanten waren, maar deze nog geworven moesten worden. De 'accountmanager' stond met een handgeschreven bordje langs te weg te roepen: Uribia! Uribia! Na een half uurtje wachten waren er twee mensen die ook die kant op wilden. We stapten met z'n allen in de auto die niet helemaal gemaakt was voor lange Nederlanders. De radio werd aangezet op een geheime zender, inclusief de echo. Op de voorruit zat een sticker ter grootte van een basketbal die moest voorkomen dat drie enorme scheuren in de voorruit tot een volledige barst zouden komen. De man reed alsof hij mariocart aan het spelen was, allerlei potholes en geiten ontwijkend. Langzaam werd alles minder groen en het enige dat we zagen waren geiten en kleien hutjes langs de weg. Na anderhalf uur kwamen we aan in Uribia. Een gehucht wat als een soort laatste handelsplaats wordt gezien vóór de woestijn echt begint.
In Uribia stapten we over voor de laatste etappe naar Cabo de la Vela. Dachten we dat de auto naar Uribia al krap was... De volgende was een Daihatsu waar we met zes mensen in werden gepropt. Er brandde een lampje op het dashboard dat niet hoorde te branden en de auto had drie miljoen+ op de teller. Gelukkig rook het heerlijk zoet naar tropisch fruit door de een geurhangertje aan de spiegel 🤢Het eerste gedeelte ging nog over een geasfalteerde weg, maar al snel ging dat over in zand en was het maar goed dat we een taxi hadden. Zelf hadden we het niet gevonden waarschijnlijk. Onderweg reden we langs hutjes waar de Wajuu mensen hun zelfgemaakte tassen en hoedjes verkochten en kinderen stopten met hun spelletjes zodra de auto in zicht was en al bedelend hun handen ophielden. Er was al voor gewaarschuwd dat we ze niks mogen geven. Ook hielden ze soms een stuk touw omhoog in de hoop dat er gestopt zou worden. Onze chauffeur reed gewoon door en pas op het laatste moment lieten ze het touw los. 

Na ruim een uur hobbelen, kwamen we in Cabo de la Vela aan. Dit dorpje dat volledig bestaat uit bamboe en palapa hutjes heeft twee kitescholen waar je kunt overnachten. Bij de laatste stopten wij. Deze lag iets voorbij het dorpje. Hier kozen we ervoor in een chinchorro te slapen. Dit is een zeer grote, comfortabele en handgemaakte hangmat. Deze hing onder een afdakje met zijwanden en achterwand. Hierdoor liggen we uit de wind en hebben we 'privé' kamertje met uitzicht op zee en de lucht voor ons. Douchen doe je door een emmer met water vol te laten lopen en over je heen te gieten. Wellicht primitief, maar wij genoten er van! Het deed ons denken aan de onbewoonde wereld van midden en west-Australië. 
Bert heeft hier een aantal keren heerlijk kunnen kitesurfen tussen de vissersbootjes door en aan het einde dag met de ondergaande zon. Cabo ligt aan de rand van een zeer wind zekere baai zonder golven. De wind is echter aflandig en ze waren en niet heel happig op als ik alleen een harnas zou huren om de kite over te nemen. En aangezien mijn skills niet supergoed zijn, zag ik mezelf al naar Aruba waaien (de windkracht hier is rond de 30 knopen; orkaan Bonnie eat your heart out😉). Dus heb ik wat leuke filmpjes en foto's van Bert kunnen maken en heerlijk in het warme water gelegen terwijl Bert volop kon genieten van het kiten. Mijn beurt komt wel weer 🙂

Nog een nachtje geslapen in de hangmat en toen was het tijd om weer terug te gaan. We moeten zo langzaamaan weer richting Cartagena, want vooralsnog komt ons busje de 17de aan. Om zeven uur 's ochtends stond er een oude Toyota Landcruiser klaar voor ons. De voorruit van deze was nu helemaal gebarsten. Met nog zes anderen kropen we achterin op twee bankjes tegenover elkaar. Later werden er nog twee bij in gepropt en op het dak zaten ook nog twee mensen. De voorstoel was volgens Colombiaanse begrippen groot genoeg voor twee, dus in totaal zaten we met vijftien in en op de auto. In de chaos van Uribia stapten we over op een gewone auto terug naar Riohacha. Deze bracht ons zeer comfortabel terug naar oma Zaida. Hier werden we weer van harte welkom geheten en kregen we een lekker ijsje. Typische 'omazorgzaamheid'. 
De middag zaten we bij het strandtentje in Riohacha om aan de brandende zon en hitte te ontsnappen. Hier staan op de menukaart nog sigaretten tussen de vis en pasta. Na de afgelopen vermoeiende dagen, liggen we vroeg op bed vanavond. 

Check onze polarsteps voor filmpjes en foto's! 

https://www.polarsteps.com/dreambuildtravel/5071162-roadtrip-zuid-amerika/42371183-eoletto-kite-windsurf-lodging