Minca

In de ochtend wilden we een waterval bezoeken. De eerste waterval konden we niet komen, omdat het bakkertje die de toegang verschafte dicht ging en daarmee ook de toegang tot het pad naar de waterval. We liepen een stukje verder en besloten eerst maar te gaan ontbijten. Bij een restaurantje bestelden we roerei met fruit en brood. Het uitzicht was weer prachtig! De vele kleuren groen van de begroeiing tegen de bergen aan en wolken die er in en boven bleven hangen. 
Na het ontbijt vervolgden we onze weg naar Pozo Azul. Een van de hoofd bezienswaardigheden van Minca. Het modderpad er naar toe lag vol keien, maar toch wisten de mototaxi's mensen heen en weer te rijden zonder ongelukken. We waren al gewaarschuwd voor drukte en druk was het ook zeker! Zo druk dat we de waterval nauwelijks konden zien. Verwend door de Australische watervallen, besloten we maar snel terug te gaan. Terug bij het hotel pakten we onze VW Gol en reden richting een koffie finca verderop de berg. Hier maken ze de koffie nog op exact dezelfde manier als in 1869. We kwamen bij de afslag naar de Finca. Een blik op de weg en we wisten al dat we dat niet zouden redden met onze Gol. Dit was een 4x4 route to the max. Helaas, daar ging ons bezoekje. Omdat we toch al in de auto zaten en de droge lucht van de airco wel even fijn was (het is hier 31 graden en 99% luchtvochtigheid ofzo🥵), reden we door. Op een gegeven moment zagen we een mirador (uitzichtspunt) en besloten te stoppen. Er zat ook een restaurantje bij. Het zat afgeladen met Colombianen dus dat moest goed zijn. Bleek een restaurant die werkelijk zalig vlees vers van de grill verkocht. Hier hebben we ribbetjes besteld en die waren zalig! Voor de gelegenheid verkocht ze ook 'happy brownies' maar die hebben we maar even laten liggen. Kennelijk was de eigenaar ook bekend, want iedereen wilde met hem op de foto of een filmpje van hem waarin hij als een echte Colombiaanse cowboy met z'n hoed keihard riep: Jihaa!! De man was een jaar of 75 maar was de baas over het vlees. Hij droeg een crèmekleurige cowboyhoed en leek te genieten van alle aandacht. Denk dat hij zelf ook wel eens een hap van de happy brownie neemt.

Aan het einde van de dag kwamen we terug bij ons hotel en hebben we gegeten bij 'lazy cat'. 

De volgende ochtend nog een lekker ontbijtje gehad en daarna richting Santa Marta gereden. Dit was niet ons einddoel van die dag, maar een functionele stop. Hier zat een groot winkelcentrum waar we een paar dingen moesten kopen voor de aankomende week. Ook konden we hier geld pinnen (iets wat niet mogelijk is in de aankomende plekken). Daarnaast was het tijd voor een kappersbezoek door Bert. Gespannen zat hij in de stoel en liet hij een foto zien van net na een Nederlands kappers bezoek. (Mijn Spaans haalt bij verre na niet het niveau van uitleggen wat je met je haar wilt). De man knikte waarna hij aan de slag ging. Bert kreeg twee keuzes voorgelegd: opzij of naar achteren. De keuze viel op opzij. Binnen 15 min was hij klaar en €5 lichter en het resultaat is dikke prima! 

Na het shoppen en pinnen, reden we door naar Palomino waar we nu verblijven.