Mardi Himal trek

Weer terug in de bewoonde wereld na een zesdaagse trektocht de bergen van Nepal in, volgt er natuurlijk een uitgebreid verslag van deze prachtige en intense ervaring. Dus pak maar een kop koffie en ga er voor zitten zou ik zo zeggen ;-) 

Dag 1: Pokhara - Pothana (900m - 1950m) 
En toen begon mijn wandelavontuur, de Mardi Himal trek. De eerste dag werd ik opgehaald door mijn gids. Een vriendelijke vent waarvan ik het prima vond om een week mee te lopen. De dag ervoor had ik op aanraden nog een wandelbroek en muts gekocht (vrees dat de mijne nog in Kathmandu ligt). Ook heb ik wandelstokken en een iets grotere backpack gehuurd om de minimale spullen die ik bij me heb in te proppen. Ik leek net een echte ervaren hiker. De komende dagen wordt het afzien met één lange en één korte broek, twee t-shirts en één met lange mouwen, een fleece vest en jas. Na een week zal ik vast niet zo fris meer ruiken. Daarom ben ik blij met het luxe hotel in Pokhara inclusief warme douche. 

Na een goede nachtrust werd ik vanzelf om half 8 wakker en ben ik een ontbijtje gaan halen, 2 liter water en wat last minute snacks. Om 08:30 stond de taxi klaar met mijn gids om ons naar het beginpunt te rijden. In ongeveer een half uurtje reden we van Pokhara naar Kande om daar aan een zware klim te beginnen met twee uur alleen maar rotsige traptreden te beklimmen. Het motto van mijn gids is slow and steady, dus geen wedstrijdjes omhoog gelukkig. In korte tijd gingen we van ca. 900m naar 1950m dus dat was pittig. Maar de omgeving maakte het gemakkelijk. Nadat we meeste treden hadden beklommen, kwamen we een soort rijstterrassen met hutjes en koeien en hier en daar een mensje. Over een stenen paadje slingerden we langs de hutjes en door tuinen van mensen. Onderweg werden we door bijna iedereen begroet met een 'namaste' en glimlach. Om het te omschrijven zou ik als voorbeeld de Lord of the Rings gebruiken en dan het dorpje waar de hobbits wonen. Zo mooi! In de verte vingen we boven de wolken al de eerste glimp van mount fishtail  (machapuchchre) de heilige berg van Nepal die niet beklommen mag worden. Ook zag ik paragliders hoog boven me en dat is iets wat ik absoluut wil doen als ik weer terug in Pokhara ben. Na de lunch rond het middaguur even in het gras gelegen en daarna was het nog een klein uurtje naar Potana waar de eerste overnachting was. Stel je daar niet teveel van voor: een tochtige kamer in een soort van motelachtige indeling. Het mag ook bijna geen dorp heten, er staan ongeveer 10 van dit soort overnachtingsplekken, of teahouses zoals ze dat hier noemen. Stroom is uiterst beperkt, evenals warm water. Behalve een boek lezen en van het supermooie uitzicht genieten is er niks te doen. Dus doe ik dat maar :-) Denk dat ik vanavond vroeg in slaap val. 

Dag 2: Pothana (1950 m) 
Zo, dat in slaap vallen was een potje mislukt. Had een behoorlijke voedselvergiftiging te pakken en de hele nacht op de wc gezeten (niet zo charmant, ik weet het) dag 2 hebben we dan ook maar een rustdag ingelast. Mijn gids regelde een andere kamer met douche en toilet in de kamer en een tweepersoonsbed om het me zo comfortabel mogelijk te maken. Hij was zo lief voor me. Ook de mensen van het teahouse vroegen steeds hoe het ging en kwamen met ors aangezet. De rest van de dag heb ik geslapen en af en toe wat proberen te eten, maar kwam nooit verder dan een hapje. Ook 's nachts gewoon weer geslapen. De volgende ochtend werd ik wakker en voelde me weer kiplekker. Wel wat zwakjes van het weinige eten, maar godzijdank veel beter. Daarom werd het officiële loopschema gewoon doorgezet in plaats van af te dalen en een andere route te nemen. Het zal wel een uitdaging worden, want het is wel meteen een eind wandelen maar mijn gids zegt, dan doen we er toch 6 uur over in plaats van 4 uur. Gewoon rustig aan. 

Dag 3: Pothana - Forest Camp (1950m - 2550m) 
En het duurde inderdaad 6 uur. Ik voelde me ontzettend zwak omdat ik nog steeds niet echt eten lustte. Het was ook behoorlijke klim omhoog en mijn benen wilden niet echt meewerken. Vandaag ging door bos en uiteindelijk kwamen we aan bij Forest Camp. Daar was ik samen met een Engels stelletje de enigen. Ik was helemaal stuk en (hopelijk ;-) ) heeft mijn lijf de reserves goed aangesproken. Omdat het lichamelijk zo zwaar was, werd het er geestelijk ook niet gemakkelijker op. Je weet gewoon dat je alleen maar steigt; er zit geen vlak stuk in. En als je benen dan niet willen wat jij wilt, mwah niet makkelijk (Mariska ik kan me nu zoveel beter voorstellen hoe jii ie voelde toen we in NZ die Tongariro Crossing deden!) Maar ook dit gered dus ik kan nu alles aan haha. 

Dag 4: Forest Camp - Badal Danda (2550m - 3260m) 
Het rottige gevoel van gisteren ben ik vandaag helemaal vergeten. Ik had behoorlijk trek dus een bananenpannenkoek en wat fruit gingen er goed in. Vandaag liepen we van Forest Camp naar Low camp op bijna 3000m om daar te lunchen. De route was erg mooi door bos met her en der al vroeg bloeiende rododendrons. Het tempo zat er weer goed in en ik voelde me prima! Behalve een zwaardere ademhaling had ik van de hoogte verder geen last. Op Low Camp duurde het even voordat het eten klaar was (ca een uur) maar een gesprekje met een Canadees en Nederlandse en het heerlijke zonnetje op de open plek maakte het geen ramp om te moeten wachten. 
Na het eten vervolgden we de tocht verder omhoog richting ons overnachtingscamp, Badal Danda, op 3260m hoogte. In plaats van 2 uur deden we er nu 1:15 uur over (zie, ik kan het wel ;-) ) Boven stond één gebouwtje met een aantal kamers en één met een zitgedeelte rondom een vuurton en een geïmproviseerde keuken. Het voelt een beetje als kamperen en ik kon de eenvoud ervan wel waarderen. Het uitzicht was jammer genoeg niet zo spectaculair vanwege de nevel die er rond de bergen hing. Daardoor werd het ook al snel behoorlijk koud. Dus meerdere lagen kleren aan en lekker rond het vuur zitten een boek lezen. Op een gegeven moment klonk het geluid alsof een troep straaljagers in de verte voorbij vlogen of als lang aanhoudend gerommel van onweer. Maar dit bleek een lawine te zijn die op een van de omringende bergen omlaag denderde. Niks om ons zorgen over te maken volgens de bewoners hier. 

Na het avondeten ging bij mij om 20:00 uur het lichtje langzaam uit zoals de vorige dagen ook al het geval was. Gewapend met drie dekens, wollen sokken over een legging, dunne handschoenen en een fleece vest met warme hoodie op ging ik op het relatief comfortabele bed liggen en viel al snel in slaap. Rond middernacht werd ik wakker omdat ik zuurstoftekort had en het bloedheet was. Dus maar een deken afgedaan en even rechtop zitten voor een paar diepe ademteugen. Behalve dat is dat ook het enige waar ik qua hoogte last van heb. Geen hoofdpijn en verder prima fit. Waar ik me trouwens enorm over heb verbaasd was een groep Nepalese mannen die op hun bordeelslippers (echt waar!) vanaf Pokhara in een klap door stoven naar high camp! Dat is een klim van bijna 4000 meter. Ongelooflijk. 

Dag 5 Badal Danda - Sidhing (3260m - 1500m) 

Na een ietwat zuurstofarm nachtje ging om 05:45 de wekker om nog een stukje omhoog te lopen en de zonsopgang over Annapurna South en Fishtail  (Machapuchchre) te zien. En dit was dus waar ik het voor had gedaan. Langzaam kwam de zon op en maakte de sneeuw op de top extra wit met een zilveren gloed. Het was een klein beetje mistig, maar de bergen waren prachtig! Hier heb ik ongeveer een uur gestaan met open mond. Op wat vogels na die twetterend de ochtend begroeten en een rivier die ergens in de verte bulderde, was er totale rust. Heel bijzonder. Doorgaan naar high camp hebben we overgeslagen. Het uitzicht zou hetzelfde zijn, je bent alleen wat dichter bij de top en er lag teveel sneeuw wat in ijs was verandert en de tocht naar het viewpoint er niet veiliger op maakte. En eerlijk gezegd vond ik het prima. Dit geeft me net een dag extra in mijn reisschema om naar een andere plaats te gaan en vanaf daar (hopelijk) Mount Everest nog te kunnen zien. Maar eerst stond er een afdaling op het programma. En wat een afdaling was dat! Drie uur lang op je bovenbeenspieren teren gaat je niet in de koude kleren zitten. In Sidhing kwamen we rond 11:30 uur bij het guesthouse aan. Halleluja had deze iets wat voor een douche doorging; 4 straaltjes lauwwarm water. Maar na 4 dagen zonder douche neem je daar graag genoegen mee. Heerlijk! 
Een Engels stel die ik in Forest Camp tegen was gekomen kwam in de middag ook aan, waarna we verschillende kaartspelletjes hebben gespeeld onder het genot van een welverdiend hapje en drankje. Om 21:00 uur ging bij mij het licht uit. En dat was voor de afgelopen dagen zelfs aan de late kant. 

Dag 6: Sidhing - Pokhara (1500m - 900m) 
Vandaag was de laagste dag van het wandelavontuur. Na niet eens zo heel slecht geslapen te hebben op een matras die voelde alsof ik op een plank lag, stond ik op met helaas nog steeds de nevel die tussen de bergen hing. Het uit bed stappen was niet gemakkelijk. Mijn bovenbenen voelden aan alsof ik gisteren het wereldrecord squats had verbeterd. Man, kom straks met helemaal afgetrainde benen en billen weer terug ;-) 

De route vandaag was hoofdzakelijk over de weg (lees zand- en gravelpad). Er zaten een aantal shortcuts in. De eerste was stijl omlaag langs een afgrond over los zand en losse stenen. Ik leek wel Bambi op ijs. Een ding wat ik wel geleerd heb van deze tocht is dat ik absoluut geen berggeit ben met m'n gestruikel en geklungel. De route zelf vond ik bijna het figuurlijke hoogtepunt van deze tocht. Tussen de groen beboste bergen, stroompjes, watervalletjes, nu nog lege rijstterrassen, her en der een verdwaald hutje en geitjes. Ik vond het fantastisch! De laatste tien minuten gingen door een dorpje die ik onbeschrijfelijk mooi vond. In een dal liepen we over platte rotsen die als een padje tussen huisjes en door tuinen kronkelde. Mensen die buiten op het land aan het werk waren, kinderen die rond renden en namaste riepen, een hond die in de berm diep in slaap was. Er stroomde een beekje die mensen van water voorzag. Uit geïmproviseerde kraantjes stroomde constant water. Ergens was een oude man zich onder zo'n kraantje aan het inzepen om zich te wassen. Een eindje verderop ging er een hangbrug over het riviertje. Ik zag Gandalf zo de hoek om komen. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Zoveel eenvoud, maar zo mooi. Onze tocht eindigde in Lumbre. Hier stapten we in een jeep die ons naar Pokhara terug zou brengen. Dat zou ongeveer een half uurtje duren (lees anderhalf). Onderweg werd er heel vaak gestopt om mensen op te pikken en de jeep werd steeds voller. Uiteindelijk zaten er in, op en aan de jeep 22 mensen, die eigenlijk voor 10 bedoeld was. 
En na anderhalf uur was het zover. Weer terug in de bewoonde wereld en tussen de mensen. Na afscheid te hebben genomen van mijn gids, die echt super was geweest, heb ik genoten van een heerlijke warme douche. Wat een luxe. Afsluiter van de dag was een speciale 'trekker massage'. Heel fijn de spiertjes was losgemaakt. 

Al met al was het een fantastische ervaring en kon ik verder gaan dan ik dacht. Omschrijven hoe indrukwekkend de bergen zijn zal alleen maar een understatement zijn. De mensen waren ontzettend lief. Wij kunnen nog wat van de Nepalesen leren, die 40/50 kg aan hun hoofd de berg opsjouwen op hun slippers, en de toeristen nog inhalen. Of op 3200m hoogte wat alleen te voet te bereiken is nog kunnen voorzien in flessen drinkwater en een goede maaltijd. We hebben het maar goed in Nederland.