Kathmandu

Ongeacht de plek die ik bezoek, het vliegtuig landt toch (bijna) altijd in de hoofdstad waar je vervolgens een aantal dagen verblijft. Het is dan ook vaak even wennen aan de nieuwe stad, mensen en omgeving. Zo ook in Kathmandu. De eerste dag hier overviel me de stad een beetje. Het is namelijk één grote chaos. Ik kan het niet anders omschrijven. De eerste blikken op de stad wierp ik vanachter een taxiraam en hoopte maar dat we niemand aan zouden rijden of zelf aangereden zouden worden. Scooters, motors, auto's, vrachtwagens, riksja's en fietsers vliegen kriskras door de straten alsof ze te laat voor een afspraak zijn. Verkeersregels kennen ze hier niet, evenmin als rijbanen. En het bizarre is, mensen te voet moeten hier gewoon aan mee doen, want voetpaden zijn er echt niet en een weg oversteken is als een spelletje Frog. Ik ga op hoop van zegen maar naast een Nepalees lopen als die oversteekt. Afkloppen, maar tot nu toe is het goed gegaan. Naast de ultieme verkeerschaos is er nog het stof (of smog) die je keel aan doen voelen alsof je een hap vervuild saharazand hebt genomen. Ik durf dan ook alleen maar door mijn neus te ademen. Als ik hier langer was geweest, had ik net als de helft hier, een mondkapje gekocht. En dan overdrijf ik echt niet. Dan zijn er nog de mensen. Heel veel mensen. En Thamel, dé toeristewijk, waar het stikt van de winkeltjes en tourbureautjes. Iedereen weet dat ik uit Nederland kom ('you are so tall!' Joh?!) En je wordt overvallen door verkopers. Best irritant eigenlijk. Maar met een reflecterende zonnebril op zien ze niet waar ik heen kijk en dat scheelt weer een klein beetje. 
Vanwege deze immense chaos was het voor mij in dit geval even hergroeperen en een plan bedenken. Normaal is het gemakkelijk een kant op te lopen, maar de vele steegjes en een gebrek aan straatnamen maken het erg lastig een kaart te lezen of de weg te onthouden. 

In het hostel werd ik aangesproken door de supervriendelijke manager van het hostel die me wat tips heeft gegeven. Hij heeft ook een reisbureau welke tours regelt. Hij was net terug van een trekking in het gebied waar ik ook heen wil. Hier had hij samen met een Nederlandse man zeven dagen gewandeld. Beide waren razend enthousiast over deze route omdat je niet achter de toeristen aan loopt te schuifelen en bij echt Nepalese gezinnen verblijft. Het zicht schijnt ook mooier te zijn dan de Poon Hill trek. Ze hebben het goed aan me verkocht en ik heb besloten deze te gaan doen samen met een gids. 

Vanochtend was ik al op tijd wakker en na een heerlijk ontbijt ben ik richting Thamel en Durbar Square gelopen. Onderweg haakte een 'vriendelijke' man aan die voluit begon te vertellen over gebouwen en geloof. Hij hoefde geen geld, alleen wat eten voor zijn gezin. Voor 3750 roepies! Ter vergelijking: ik heb gisteren duur gegeten voor 450 roepies. Ik heb hem vriendelijk bedankt. Laat me maar lekker met rust. Maar dat is hier nogal moeilijk, want overal is het: trekking, taxi, riksja, jewelry? Etc. Na Durbar Square, waar heel veel oude stupa's staan maar redelijk wat vernield is door de aardbeving ben ik richting Swayambhunath gelopen. Nadat je 365 (1 voor elke dag van het jaar om je zonden te wissen) treden hebt beklommen, over tientallen zwerfhonden bent gestapt, evenveel verkopers vriendelijk hebt bedankt want ik hoef echt geen armband of ketting en zonder kleerscheuren schooiende aapjes weet te dodgen, sta je bovenop de heuvel voor een gigantische stupa met zicht op de Kathmandu vallei. Ten minste, als je een beetje door het stof heen kunt kijken. Dit klinkt allemaal wat negatief, maar ik vond het fantastisch! De hele ervaring op zich is al bijzonder. En dan is er nog de stupa zelf die heel mooi is. Het is toch wel typisch Kathmandu denk ik. 

Na de inspanningen op de trap ben ik voor een late lunch gegaan waar ik lekker in de tuin zat te genieten van mijn sandwich, fruitshake en relaxte muziek. Het deed me wat denken aan Thailand waar je je schoenen uit doet en dan lekker op een matje bij tafel zit. Heb het er bijna twee uur uitgehouden. 

 Bij terugkomst in het hostel heb ik mijn trekking geboekt. Zeven dagen lang de Mardi Himal tocht lopen. De vraag is of het me lukt, maar aangezien ik in mijn eentje met een gids ben, kan ik net zo snel of langzaam gaan als ik zelf wil. Wel spannend, want ook 7 dagen min of meer afgesloten van de buitenwereld. Maar ik verwacht helemaal zen (en hopelijk een kilo 2 twee lichter) terug te komen, high van de berglucht en zuurstoftekort in mijn bloed door de hoogte ;-) 

De avond in Kathmandu sluit ik nu in luxe af bij een restaurant waar ik wel 10 euro moest betalen voor iets waar ik in Nederland in mijn legging en gympies weg gestuurd zou zijn en waar de obers voor me rennen om de door hun aangeboden wifi - code op te halen. Voel me een beetje misplaatst, maar neem het er hier maar van ter compensatie voor de zeven dagen back to basic. 

Morgenochtend verlaat ik Kathmandu alweer en ga ik richting Pokhara om me voor te bereiden op de trekking. Hoewel het went, trekt Kathmandu mij van alle plekken waar ik ben geweest mij het minst voor zover ik dat na anderhalve dag kan zeggen. Maar eigenlijk vind ik het gewoon te druk en te vies en kan ik niet wachten om de rest van het land te gaan ontdekken.