Water, water en nog eens water

toen waren we onderweg. Omdat het bij de douane allemaal niet zo snel was gegaan, was de dag al een eindje onderweg. We hadden in de buurt van Cartagena een camping gevonden op de app IOverlander. Eerst maar eens boodschappen doen, zodat we de basis in onze bus op orde hadden. We zochten een grote supermarkt op en bleken daar niet in de parkeergarage te kunnen. Gelukkig was er een mannetje die voor de winkel de geparkeerde motors een beetje regelde en in de gaten hield en die wees naar een plekje langs de stoep bij de ingang van de winkel. We vonden het eerst wel een beetje spannend om hem daar achter te laten. Het is verre van een 'stealth' bus, maar goed, daar moeten we maar aan wennen. Dus een winkelwagentje gepakt en flink boodschappen gehaald. Supermarkten zijn vrij prijzig (relatief gezien), maar voor ons nu eerst het makkelijkst, omdat je alles bij elkaar hebt. De dame bij de kassa liet haar verbazing horen over de hoeveelheid boodschappen die we hadden. Wij vonden dat enorm meevallen, want het was minder dan onze weekboodschappen thuis... Maar goed, we hadden de voorraad binnen. De volgende stap was het uitvogelen van een gasaansluiting op de gaskookplaat en bbq. Maar gezien het al wat later was, besloten we dat de volgende dag maar te regelen. Bepakt en bezakt reden we door het drukke Cartagena in ons busje; we zitten mooi hoog en alles is daardoor overzichtelijker dan in de huurauto. Een uur voordat zon onderging, kwamen we aan op de camping die we hadden gezien. Er was daar ontzettend veel regen gevallen, dus we stonden middenin de drek. De eigenaar van het stuk land was een Engelsman en die vond het wel leuk dat we er waren volgens mij. Hij vertelde over zijn komst naar Colombia in de jaren zeventig en hij hoe daar is blijven hangen. Hij heeft zelf de hele boerderij verbouwd en heeft varkentjes, kipjes, geiten, ganzen en een stel honden. Ook stonden we tussen allerlei fruitbomen. Daarnaast had hij een soort gebouwtje gemaakt met douche, toilet en wasruimte. Vanaf een plateau keken we in de richting het noorden en zagen we in de verte de lichtjes van Cartagena. We besloten de zooi de zooi te laten nu het donker was en haalden het plastic van de matrassen. Omdat de camper ineens een week eerder op de boot had gemoeten, hadden we geen kans gehad om 'proef te slapen'. Het kon dus zomaar zijn dat we er dwars doorheen zouden zakken. We schoven ons bed uit en maakten hem op en klommen erop. Het was behoorlijk warm, dus we zijn ontzettend blij met de ventilator boven ons. We zetten ons dakje uit en daardoor hadden we gelukkig een luchtstroom over ons heen. En we hebben geslapen als roosjes. Het bed ligt fantastisch! 

De volgende ochtend hebben we eerst de hele camper opnieuw ingericht. Daarna reden we eerst terug richting Cartagena om een gasaansluiting te vinden. Deze missie is mislukt; alles wat ze hadden was geschikt voor grotere druk dan onze spullen aankunnen. Dat wordt dus nog een uitdaging hier. Daarna reden we richting Santa Cruz de Mompox. Omdat we die ochtend al onze tijd hadden gebruikt voor het inrichten van de bus en in de middag al naar Cartagena waren gereden, gingen we Mompox niet halen die dag. Ongeveer twee uur voordat we in het dorpje zouden komen, werd het donker. Dus besloten we ergens onderweg in een dorpje iets te eten en op zoek te gaan naar een overnachtingsplekje. We vonden langs de kant van de weg een eettentje. Er zat een oudere vrouw in schommelstoel tussen de tafels en stoelen en die had ons al gespot toen we de bus aan de overkant  parkeerden. Ze stond op uit haar stoel en wenkte ons om te gaan zitten en vroeg of we eten wilden. Dat was ons doel. We hadden keuzen uit kip, varkensvlees en nog iets wat ik niet verstond. We kozen beide voor varkensvlees. Ook werd ons gevraagd of we soep wilden. Dit wezen we vriendelijk af, maar kennelijk was dat geen optie want even later werd ons een typische Colombiaanse soep voorgezet met een drijvende aardappel en stukjes kip erin. Na de soep kregen we het hoofdgerecht: pasta met rijst en een enorme varkensschnitzel, patacones en een beetje koolsalade. Alles smaakte echt prima en met een volle buik gingen we verder op zoek naar onze overnachtingsplek. IOverlander kon ons daarbij niet heel goed helpen. Uiteindelijk kwamen we bij een 24-uurs tankstation aan en vroegen we of we daar konden parkeren. Dat was geen probleem. We gaven de jongen die daar de hele nacht zat een beetje geld en kochten een drankje voor hem. Kon hij ondertussen mooi opletten. Vanaf een uurtje of 23:00 werd het ook hartstikke rustig, dus al met al hebben we nog een prima nachtje gehad ook. Niet een plekje waar je lekker even met je stoeltje buiten gaat zitten, maar voor nood dikke prima. Er zaten toiletten bij en het was veilig. Meer hadden we nu even niet nodig. 

's Ochtends schoven we ons bed weer in elkaar, aten wat muesli en fruit en reden de laatste twee uur door richting Mompox. Dit dorp ligt midden in moerasgebied en de weg was omgegeven door water. We vroegen ons af hoe de mensen hier zo met het water konden leven, want de meeste huisjes stonden ook in het water. Net als de koeien, paarden, ezels en, wat leek, hele blije varkentjes. Met deze dieren deelden we overigens ook de weg. Samen met de immense drempels die in veelvoud in elk dorpje liggen, ging het rijden vrij langzaam maar we hadden de tijd, dus dat maakte niet zoveel uit.  Na ruim twee uur rijden kwamen we in Mompox aan en vonden we een plekje in het park naast het voetbalveld om te parkeren. Onder de bomen en tussen de plassen. Ook hier was het behoorlijk nat. Mompox is een heel klein dorp dat aan de Magdalenarivier ligt. De grootste rivier in Colombia. Het is een koloniaal stadje wat je terug ziet aan de architectuur die nog veelal hetzelfde is als in de tijd van de Spaanse kolonisatie. Ondanks de kleinschaligheid van het stadje, vind je hier diverse kerkjes. 
We stapten uit de bus en wilden het dorpje gaan verkennen. Dachten we aan de hitte en vochtigheid van de omgeving van Cartagena te waren ontsnapt, was het hier nog warmer en vochtiger. Een man kwam op ons af en die zei dat we beter voor zijn huis konden parkeren een meter of 50 verderop. We keken daar eens naar, maar zagen een aantal mannen bier drinken in het tentje wat er pal naast stond. Dus we besloten maar te blijven staan waar we stonden. Het hele centrum van het dorpje ligt aan de rivier, waarbij het voetpad dienst doet als dijkje. We vonden een oud pakhuis met immense ramen en deuren die is omgebouwd tot plekje om te lunchen. Hier aten we een heerlijk broodje en salade met uitzicht op de rivier. Daarna wandelden we verder en werden we minstens vier keer aangesproken om een boottocht op de rivier te doen. We besloten random bij één van de partijen akkoord te gaan en dit bleek uiteindelijk een hele goede keuze. Om drie uur werden we bij de steiger verwacht en zouden we drie uur lang over de rivier en door de moerassen varen op zoek naar vogels. Er werd ons een Engelstalige gids beloofd, maar het leek wat vaag. Ach, voor €10,00 per persoon waren we niet verkocht als het enkel maar een boottocht was. We stonden braaf klaar, toen bleek dat we nog op een familie moesten wachten die een beetje laat aangekomen waren. Uiteindelijk werd 15:00 uur 16:00 uur. Wij vonden een plekje voorin het bootje en er was zowaar een Engelse gids aanwezig. We vaarden over de rivier langs huisjes waar mensen woonden die van de visserij leefden. Deze mensen waren helemaal één geworden met de rivier. Kinderen zwommen erin en deden hun best zo snel mogelijk bij ons bootje te zijn om ons nat te spetteren. Op een gegeven moment verlieten we de rivier en kwamen we in de moerassen terecht. Ineens leek alles plat en was het een soort combinatie van Giethoorn en de Amazone waar we ons in bevonden. We zagen verschillende soorten reigers, ijsvogels, roofvogels, brulaapjes, leguanen en nog meer soorten vogels. Het was een prachtige tocht waar we volop van genoten. Halverwege mochten we even zwemmen in het water. Ik had mijn zwempak aan en sprong in het water, ook met de gedachte dat we geen douche hadden vanavond (onze watertank was nog steeds niet gevuld). Bert vond het wel prima en bleef lekker in de boot zitten. Het water was erg warm, maar het was wel lekker om er even in te liggen. Na de zwembeurt gingen we verder en kwamen we langs vissers in hun zelfgemaakte holle boomstambootjes. Ook zagen we hutjes in het water staan. We vroegen aan de gids wat deze hutjes waren en hij vertelde dat in het droge seizoen de vissers daar vee stallen. Gezien de huidige waterstand konden we ons er niets bij voorstellen, maar hij zal het vast weten. Langzaam vaarden we terug naar het stadje met de ondergaande zon in onze rug. We hadden genoten van deze tocht en blij dat we het hadden gedaan. We vonden nog een goed tentje voor een avondmaal en gingen daarna terug naar onze bus. We maakten ons klaar om te gaan slapen, maar ook nu was het weer bloed- en bloedheet. Vooral de hoge luchtvochtigheid maakte het erg onaangenaam. Rond een uurtje of 01:00 uur werden we wakker van de onweer en even daarna ging de hemel open en leek het alsof er 3 uur lang een bad vol water over ons heen gegoten werd. We vroegen ons af of we de volgende dag wel weg zouden komen vanwege de vele plassen en abnormale hoeveelheid regen die er viel. Wonderbaarlijk genoeg was het de volgende ochtend droog en was de modderpoel waar we in stonden niet eens zoveel natter geworden. Wel stonden de straten in het dorpje blank en begrepen we de nut van de letterlijk 1meter hoge stoep in sommige straten. Blij met dat onze bus zo hoog op de wielen staat en het type band dat er onder zit, reden we het dorpje uit tot de doorgaande weg die op hoger gelegen gebied lag. Mompox was een prachtige eerste echte stop op deze roadtrip, maar nu is het toch echt tijd voor koeler gebied. Op naar Barichara.