Barichara

30 juli 2022 - Barichara, Colombia

Vanaf Mompox hadden we ons ingesteld op een lange dag rijden richting Barichara. De daar beloofde koelte sprak ons behoorlijk aan. Dus stond de wekker op 06:00 uur. Wat geen enkel probleem was, aangezien het weer ons die nacht toch al zo goed als wakker had gehouden. De route was werkelijk prachtig. Na een uurtje rijden, lieten we het natte landschap achter ons en zagen we in de verte bergen opdoemen. Het eerste gedeelte van de route ging over snelweg. Maar 100km/u mogen rijden en 100km/u halen, is hier een wereld van verschil met alle potholes en vrachtwagens die lekker naast elkaar blijven rijden. De rechterbaan aanhouden tenzij, is niet iets dat ze hier toepassen. Dus slingeren we gewoon door het verkeer heen. Daarnaast zijn de enorme drempels in de dorpjes een heel obstakel om overheen te komen. Daardoor zijn we erg blij met onze 'high clearance'. Onderweg beleven we daardoor al heel veel, verkopers van koffie, hapjes of fruit staan veelal bij deze drempels hun waar aan te prijzen. Je staat namelijk bijna stil om er overheen te kunnen. Vaak maakt iemand hier dan ook gebruik van, waardoor het hele verkeer stagneert haha. Bij stoplichten staan er mensen om je ruiten te wassen voor een zakcentje (dit is daadwerkelijk hun inkomen) of iemand met een houten knuppel tegen de banden te slaan om de bandenspanning te testen. Dus het rijden is verre van saai. Even na de middag werden we voor het eerst aan de kant gezet door de politie. Die wilden weten uit welk land we kwamen, waar we heen gingen, hoe lang en onze papieren zien. Ook waren ze nieuwsgierig naar de binnenkant van de bus, dus lieten we ze dat even zien. Daarna mochten we verder rijden. De navigatie leidde ons dwars door Bucaramanga, een grote stad in een dal gebouwd en tegen de berg aan allemaal felgekleurde huizen. Daarna werd de route pas echt interessant. Hoewel het nog 109km rijden was, gaf Google aan dat het nog minstens twee uur zou duren. Als snel begrepen we waarom, want we reden de bergen in langs de Chicamocha canyon omhoog. Het was prachtig! (Klik vooral even op de foto's). Ergens bij weer een verkeersdrempel stopten we langs de weg bij een fruitstalletje. Hier kochten we mandarijnen, een ananas, limoenen, een avocado zo groot als een voetbal en brood. Het is ondertussen bijna allemaal op en met stip het lekkerste fruit dat we ooit hebben gehad. 
Het ging soms maar met 15km per uur bergopwaarts omdat de vrachtwagens niet sneller konden. Hierdoor haalden we net niet voor het donker onze overnachtingsplek. De dag ervoor hadden we contact gehad met een Nederlands stel die een finca hebben net buiten Barichara en mensen bij hun laten kamperen. Hier wilden we graag een paar dagen staan. We reden door Barichara heen over enorm stijle straatjes. Op een gegeven moment moesten we rechtsaf slaan een gravelweg op die ook weer behoorlijk stijl was. De bus in de 1 gezet en gas blijven geven; hij liet ons niet in de steek en bracht ons gestaag naar boven. In eerste instantie waren we aan het hek van de camping voorbij gereden, omdat net voor de ingang een busje in de greppel gestrand was. Maar een belletje (we hebben een Colombiaanse sim-kaart) en Joep kwam ons bij het hek ophalen. Nogmaals moesten we een stuk omhoog totdat we er waren. In het donker kregen we een rondleiding over de camping en zochten we een plekje uit om te staan. Niet wetende hoe het er bij daglicht uit zou zien. We genoten van de heerlijke, prachtige én warme buitendouche en spraken met de eigenaren af dat we morgen ons zouden registreren. Als een blok vielen we in slaap onder een lakentje, want het was er heerlijk aangenaam qua temperatuur. 

De volgende ochtend werden we pas om half tien wakker. We stapten uit de bus en keken ol verbazing rond. Wat een prachtige plek! We stonden bovenop een heuvel met uitzicht over de bergen en de vallei ervoor. Nu begrepen we waarom we in de eerste versnelling omhoog hadden gemoeten. We maakten nieuwe vriendjes met de twee honden die hier lopen en besloten die dag verder niks te doen. We zetten voor het eerst onze tafel en stoelen buiten en maakten de tarp vast aan de bus voor schaduw. In plaats van een dure luifel, hadden we een grote tarp gekocht die we met zuignappen aan de bus vastmaken en twee tentstokken aan de andere kant. Dit werkt echt perfect! Het voordeel is dat als de zon aan het eind van de middag zakt, we gewoon de stokken laten zakken en nog steeds heerlijk in de schaduw kunnen zitten. Een super en goedkope oplossing. Na het ontbijt, of liever gezegd de bruch, maakten we kennis met Joep en Juul. Zij wonen al 15 jaar in Colombia en hebben deze finca gekocht en zelf gerenoveerd aan de hand van lokale technieken. Dit heeft geresulteerd in een prachtig open huis (klimaat is het hele jaar door ongeveer hetzelfde) met hetzelfde mooie uitzicht. Ook de faciliteiten voor de camping hebben ze heel goed uitgedacht. Echt knap wat ze er van hebben gemaakt! Op de camping stond nog een Nederlands stel, een Amerikaans stel, een Duitser met Colombiaanse vrouw en Nederlander met Colombiaanse vrouw. We maakten met de meesten kennis, maar meer dan dat deden we niet deze dag. 

De volgende ochtend waren we redelijk op tijd wakker. We haalden ons brood op dat vers gebakken was en genoten weer van het ontbijt. Dit was precies hoe we het bedacht hadden op deze reis: genieten van het buiten zijn en ontdekken. Dat ontdekken deden we 's middags waarbij we de berg opklauterden en via een  mooi park in Barichara zelf uitkwamen. Dit is een Unesco dorp, dus dat betekent dat het aanzicht van het dorpje in stand wordt gehouden. Overal witte huisjes met oranje dakpannen langs stijle weggetjes aangelegd met stenen. Het is maar een klein dorpjes dus alles is goed te belopen. In het midden ligt het centrale plein met daaraan een grote kerk. Mototaxi's (tuktuks) staan klaar om mensen heen en weer te rijden, maar wij besloten zelf wat rond te dolen over de stijle straatjes. Toen we een goede indruk van het dorpje hadden gekregen, vonden we een pizzeria waar we avondeten aten. Daarna kwamen we een koffietentje tegen waar we ons dessert aten in de vorm van een chocoladetaartje aten. Buiken gevuld liepen we naar de mototaxi's. De campingeigenaren hadden ons gezegd dat ze in het dorp bekend staan als de Joepies. Dus we gaven aan of we daar heen konden en ze wisten direct wat we bedoelden. Op z'n drie wieltjes tufte de taxi rammelend de stijle gravelweg op en werden we afgezet bij de ingang van de camping. De lucht was behoorlijk betrokken en in de verte flitste het. We besloten nog snel even te douchen, waarbij Bert in de regen aan het douchen was. Dat was genieten! Warm water van de douche en regen om je heen. Afdrogen kon gelukkig droog. We zitten er aan te denken zelf ook een buitendouche te maken thuis... 

Vrijdag was het eerst weer tijd om te genieten van het zelfgebakken brood, waarna we onze wandelschoenen weer aantrokken en de 'Camino Real' gingen lopen van Barichara naar Guane, een nog kleiner dorpje. Deze route bestond volledig uit keien dus we moesten goed letten op waar we liepen, maar ook nu was het weer prachtig. Het deed ons denken aan een oude Romeinse route tussen twee dorpen. Her en der stond een finca en na zo'n anderhalf uur lopen bereikten we Guane. Een slimme jonge gast had er een stoeltje staan met een koelbox en verkocht koel drinken (de middagen hier zijn erg warm, maar goed te doen vanwege het gebrek aan luchtvochtigheid). Hier kochten we een flesje drinken, vooral ook om hem iets te doen. Daarna liepen we verder en hadden we in 10 minuten het hele dorp gezien. Met de mototaxi reden we terug naar Barichara waar we het koffietentje weer bezochten. Daar vroegen we of er ergens een groentewinkel zat. De jongen wees ons een winkeltje aan een stukje verderop. Hier kochten we groente voor het avondeten en met de mototaxi lieten we ons weer naar de camping brengen. Ik vond mijn plekje weer onder de luifel en Bert ging aan de slag met een tekening voor een waterpomp voor de campingeigenaren. Zij willen graag water oppompen van beneden naar boven en waren aan het uitzoeken hoe dat precies moest en of de nog twee bestaande pompen daarvoor gebruikt konden worden. Bert helemaal enthousiast en die heeft hen het een en ander uitgetekend. Mooi om elkaar zo te kunnen helpen. Morgen gaan we weer verder op pad, maar we hadden hier net zo goed nog een week kunnen zitten, zo fijn is dit plekje. Wat let jullie? Zul je denken. Nou ondanks dat negen maanden een lange periode is, is Zuid-Amerika ook heel groot en willen we graag nog veel meer van dit continent ontdekken. Maar we snappen nu al dat er mensen zijn die hier prima jaren kunnen rondreizen. Wij zouden daar ook zeer geschikt voor zijn 😉 
Had ik al gezegd dat we heerlijk buiten zitten onder de sterrenhemel met de vuurvliegjes om ons heen en heel ver weg boven de bergen onweer in de lucht zien? Echt genieten hier! 

Voor foto's en filmpjes, zie onze polarsteps :-)