Noord-Macedonië

We vertrokken op tijd om nog een beetje aan de warmte te ontsnappen. We hadden een alternatieve route gekozen voor de saaie snelweg. Eerst reden we door de buitenwijk en het industrieterrein van Thessaloniki. Niet bijster interessant, maar zodra we een ietwat onverwachte afslag namen, kwamen we door een prachtige omgeving met eindeloos veel boomgaarden met druiven, sinaasappels, appels en perziken. Met name de zoetige geur van de rijpe perziken bleef in de lucht hangen en het rook heerlijk. Rechts van de wijngaarden waren de bergen en links een vallei. Langzaam lieten we de boomgaarden achter ons en klommen we langzaam omhoog. Groen maakte plaats voor meer rotsen en ruige weides op heuvelachtige bergen. Een herder liep met z'n geitjes op de weg en verderop liep er een met een kudde schaapjes. De weg kronkelde omhoog en omhoog tot een prachtig uitzichtpunt. Daarna reden we al slingerend weer omlaag. Zo reden we een stuk door totdat we plotseling linksaf moesten slaan. Een tankstation met wat zitjes was onze pauze voordat we weer verder reden. Het deed ook dienst als sociale ontmoetingsplaats,  want een stuk of 6 mannen zaten daar Amstelbier te drinken (het was immers al 11:00 uur) te roken en verhitte discussies te voeren. Tenminste zo klonk het. Dat verder was na 1km en toen stonden we bij de grensovergang. Een hele snelle dit keer en weg waren we weer. Dit keer in Noord-Macedonië. De weg was perfect en we reden heerlijk door. Onze eindbestemming van die dag was Ohrid. Maar eerst reden we over een bochtige weg door bossen hoger en hoger met af en toe zicht op het Prespameer. We sloegen af en lieten dat gedeelte achter ons. We kwamen over haarspeldbochten door het ook al zo prachtige Galičica Nationa Park en eindigden bovenop met zicht op het meer van Ohrid. We kronkelden weer omlaag en reden langs het meer en allerlei kleine toeristische dorpjes richting de gelijknamige stad Ohrid. Mensen zaten op stoeltjes op de kleine zwarte kiezelstrandjes, stonden pootje te baden in het water en motorbootjes en zeilbootjes vaarden heb wat verderop in het meer voorbij. We sliepen die nacht in de oude binnenstad van Ohrid. De stad is gebouwd op heuvels en de straatjes, bestaande uit keien of kinderkopjes waren meestal net breed genoeg voor één auto. De meeste huizen wit met oranje daken in dezelfde bouwstijl met de voordeur pal aan de straat, kleine, maar zeer netjes aangelegde tuinen of prachtig gekleurde hangplanten aan het balkon. Carports meestal groot genoeg voor een Opel Karl of iets in die klasse overdekt met kiwi- of druivenranken zorgen voor schaduw. Na wat zoeken en vragen, vonden we ons hotel bovenop een van de heuvels. Onze kamer had een piepklein balkon, net genoeg voor twee stoelen, maar dat was oké, want het uitzicht was grandioos. We keken uit op het meer en daarvoor de witte huisjes en oranje daken. Verderop zagen we een oude vestingmuur. Nadat we gedoucht hadden, dwaalden we door de straatjes, vele onregelmatige trappen af richting het water en een restaurantje waar we graag wilden eten. We kwamen over een boardwalk langs de rots en over het water. Soms leek het alsof we bijna bij mensen het huis in liepen, maar was het een doorgang naar het volgende steegje. We vonden het restaurant en konden nog een tafeltje krijgen naast het water. Garnalen, zwaardvis, loempiatjes stonden op het menu. Daarnaast hadden we flinterdun biefstuk dat bij de tafel met gloeiend hete olie bereid werd, samen met een heerlijk flesje witte wijn. Genieten!

De dag erna hadden we een rustdag gepland. Even geen motor rijden. We ontdekten het stadje verder langs mooie oude kerkjes, een gerestaureerd klooster, opgravingen en we liepen over de vestingmuur met fantastisch uitzicht over de stad. 's middags trok de wind aan en werd het bewolkt. We gingen een uurtje terug naar het hotel. Daarna werd het weer beter en liepen we naar het haventje en door de winkelstraat. We hadden wel wat trek gekregen dus bij een restaurantje aan de boulevard namen we een drankje en bestelden we wat hapjes. Pff alleen maar gefrituurd eten, gefrituurde kip, uienringen, twee varianten kaas en sloffe patat. Je begrijpt dat het avondeten zeer beperkt werd...

De volgende ochtend pakten we onze spullen weer in de koffers op de motor en reden we door. Dit keer richting Albanië. Maar wel via een omweg, via Mavrovo National Park. Ik typte een tussenstop in op onze navigatie en weg reden we. Het was vrij snel alweer prachtig. We reden langere tijd over heerlijke wegen langs een stuwmeer. Links en rechts verder prachtige groene, bijna tropisch aandoende bergen. Aan de overkant van het stuwmeer tegen de bergen opgebouwd zagen we af en toe dorpjes. Vooral de kerken staken eruit. We vroegen ons af hoe die mensen daar ooit kwamen, maar er zullen ongetwijfeld wegen naar toe lopen.
In Debar stopten we voor een tankbeurt, voordat we echt Mavrovo in zouden gaan. Ik had nog even op de navigatie gekeken en de tussenstop opnieuw ingevoerd omdat ik de navigatie per ongeluk had afgesloten (en daar ging t waarschijnlijk 'mis'). We hadden de kettingen weer gesmeerd en reden door. Een afslag naar rechts en we kwamen op een weg die bij ons prima door kan gaan als fietspad door een bos. Dit fietspad hield dezelfde kronkelige route aan als het riviertje links van ons. We reden door en door totdat het fietspad over ging in gravel. Oké, goed te doen. We maakten hoogte en de gravel maakte plaats voor allerlei maten stenen, modderplassen en weggespoelde stukken weg. Oef dit was niet de bedoeling. Maar terug was eigenlijk geen optie. Met het zweet tussen de billetjes van de concentratie (en een beetje spanning) manoevreerden we de motoren verder omhoog. Bochtjes om, enorme gleuven ontwijkend, glibberend door modderplassen en langs en over stenen af en toe een tak wegkoppend. De motoren hielden zich keurig! Ik begreep niet hoe de navigatie dit als weg kon zien, dus keek nog eens een keer goed. Bleek dat ik was vergeten de route van 'spannend' wat een optie is bij TomTomGo naar 'snel' te zetten. Oeps. Blij uiteindelijk weer asfalt onder de banden te hebben en ook wel een beetje trots het zonder problemen te hebben gehaald, reden we richting Mavrovo. In de winter een skioord. Zomers wat rustiger met wandelaars. We stopten bij een restaurant en naast ons parkeerde een Duitser zijn Triumph Tiger uitgerust om de wereld mee rond te reizen. We praatten wat en namen hier lunchpauze. Problemen in de keuken brachten ons rauwe zalm en hamburgers. Dat maar laten staan en de rest er om weg gegeten. In het meer bij Mavrovo staat een oud kerkje die normaal gesproken deels onder water staat. Het water stond nu echter zo laag dat je er gewoon omheen kon lopen. We reden over een dam en sloegen linksaf. Verder dan 10 meter kwamen we echter niet. Een mannetje met een geel hesje hield ons tegen. Er stond vanaf de andere kant al een hele file aan vrachtwagens en auto's. Bestuurders, allemaal mannen, stonden te kletsen de man in het hesje. Hij sprak geen Engels, wij geen Macedonisch of wat er op leek. Maar we begrepen wel dat ze met de weg bezig waren om deze te asfalteren en we twee uur moesten wachten. Shit, dat was lang! We hadden nog een lange weg te gaan richting Shkodër in Albanië en twee uur wachten betekent in het donker rijden. We bekeken onze andere opties op de navigatie. Maar die waren er niet, behalve die 'spannende route'. Maar ook dat zou lang duren. Ondertussen werden een aantal auto's en vrachtwagens doorgelaten. 'Firma' zei de man in het hesje semi verontschuldigend tegen ons. Maar eerlijk gezegd geloofden we niet dat deze bij het bedrijf dat de weg aan het aanleggen was hoorde. Er ging zojuist een auto met twee mannen, vrouwen en een kind langs. De mannen die aan de kant van de weg zaten te wachten en roken raakten in discussie met de man met het hesje. We vingen dingen op als Albanië, motor en er werd gewezen in de richting van de afgesloten weg en de zijkant van de weg. Ineens keek de man met het hesje ons aan en wuifde ietwat geïrriteerd met z'n handen richting ons en vervolgens naar de afgezette weg. We maakten daaruit op dat hij onder de groepsdruk van de andere mannen was bezweken die vonden dat als er een vrachtwagen langs kon, een motor zeker langs de zijkant van de weg zou kunnen. Eén van de mannen liep naar ons toe en vroeg of we Duits spraken. Jazeker! Hij vertelde wat we al dachten te hebben begrepen. Een aantal kilometer verderop waren ze met de weg bezit om deze te asfalteren. Maar we mochten verder rijden  om te kijken hoe ver we konden komen. En we konden wel stoppen als het echt niet wilde. Dat leek ons een prima idee dus, hup broek en schoenen weer aan (want die had ik vanwege de warmte uit gedaan), jas aan, helm op en gaan. Nou, dat hadden we eerder moeten doen, want hoewel het voor auto's lastig werd, konden we er op de motor zeker langs! En zo waren we verder onderweg richting Albanië.