Albanië en Bosnië & Herzegovina

De grensovergang met Albanië ging snel en nog geen twee kilometer rijden en we waanden ons weer in een compleet nieuwe wereld. De huizen in de dorpjes waar we door reden stonden verspreid in het landschap en kinderen zwaaiden naar ons als we voorbij kwamen. De weg begon fantastisch met een lange bochtige weg langs de zijkant van een berg. Links van ons lag een groene vallei, waardoor we ver voor ons uit konden kijken. Beneden liepen schaapjes en geitjes. Op een gegeven moment lieten we deze weg achter ons en kwamen we op een van de slechtste wegen tot dan. Hoewel het gebied waardoor we reden wederom echt prachtig was, konden we daar niet heel goed van genieten, omdat we ons moesten concentreren op de weg. Verval in het asfalt van een halve meter was niks. Gaten en weggezakt asfalt was een beetje de norm. En hoewel we daar met onze motoren nog wel redelijk doorheen konden manoeuvreren, gold dat zeker niet voor de auto's en busjes die er reden. Het ging dus langzaam. Gelukkig weer een afslag een andere weg op. We reden door Ulza National Park en kwamen over een prachtige oude brug met bogen die ons over het prachtige groen/blauwe water leidde. Het stuk daarna was vooral snelweg. De was wel even prima, want door ons avontuur in Mavrovo in Noord-Macedonië, waren we laat en werd het al donker. Dat er gewoon scooters, brommertjes en fietsen zonder licht op dezelfde weg fietsten, zagen we elke keer angstvallig aan, maar het ging goed. Rond 19:30 uur kwamen we op een camping aan, aan de rand van het meer van Shkodër. Bij de receptie werden we vriendelijk ontvangen en kregen we de sleutel van onze boomhut waar we de komende twee nachten zouden blijven slapen. Het was douchen, hapje eten in het restaurant en naar bed. We konden uitslapen, want ontbijten kon tot 12 uur!

De volgende ochtend werden we wakker en keken we vanuit onze boomhut op de bomen en het meer uit. Omdat we in het donker waren aangekomen, hadden we geen idee van de camping of de omgeving, maar het was een heel mooi plekje. Onder onze boomhut hing een hangmat, stonden twee ligstoelen en een picknickbank. Toen we naar het restaurant liepen voor ons ontbijt, liepen we langs het strandje met bamboe parasols en ligstoelen. Verderop liep een steiger het meer in en op de achtergrond staken hoge bergen tegen het meer af. Omdat we alle tijd hadden om niks te doen vandaag, is dat precies wat we deden. In de middag trokken we onze zwemkleding aan en ploften we neer op de strandstoelen. We zwommen wat in het lekkere warme meer, dronken een drankje en relaxten nog wat meer. S avonds aten we weer in het leuke restaurant en daarna hingen we nog wat in de hangmat voordat we ons bed weer op zochten.

De volgende dag vertrokken we alweer. Sowieso vanwege onze redelijk strakke planning, maar nog een dag niets doen hoefde ook niet perse van ons. We stapten vroeg op de motor voor een rit naar Mostar in Bosnië en Herzegovina. Shkodër ligt dicht aan de grens met Montenegro waar we dan ook al snel waren. We hadden geen stop in Montenegro, maar het was mooi om doorheen te rijden. Bergachtig en groen met goede wegen. Maar het had voor ons geen echte hoogtepunten. Vooral het laatste stuk weg met de grens naar Bosnië en Herzegovina was prachtig met geweldige bochten om te rijden en geen verkeer dat ons in de weg zat. Dat verbaasde ons, want de grensovergang was wel druk. Hier moesten we ongeveer een uur wachten totdat we aan de beurt waren en een hele chagrijnige douanemeneer ons doorliet. De weg richting Mostar was al eveneens geweldig om te rijden op de motor! Het landschap daarentegen was rotsachtig en dor. Weinig groen, her en der grove bosjes en de bomen lieten hun bladeren al los of waren helemaal verdroogd door gebrek aan water.

In de loop van de middag kwamen we in Mostar aan. We hadden een plekje om de hoek van het oude centrum, wat er prachtig uit zag! Uiteraard konden we een foto van de bekende brug van Mostar niet laten gaan. De oude stad bestond uit dwaalstraatjes links en rechts van de rivier met het helderblauwe water waar de brug over liep. De spiegelgladde kinderkopjes waren niet vriendelijk voor gympies en menigeen maakte een glijder. We vonden een restaurantje waar we de plate voor 2 bestelden. Ten eerste was dit echt zalig eten, lokaal, niet geschikt voor vegetariërs, met gegrilde groenten en soorten kaas. Ten tweede kostte het echt bijna niks. We hadden net op tijd een tafeltje bemachtigd, want na ons begon zich al een rij te vormen van mensen die wel wilden wachten op een plekje. We snapten helemaal waarom! In het donker was het stadje nog steeds prachtig met verlichting en levendigheid op de straatjes. Een trappetje omlaag en een trappetje omhoog, langs een restaurantje, over een klein bruggetje en zo liepen we rustig terug naar ons hotel.

We zouden eigenlijk twee dagen blijven, maar door het gedoe met de papieren aan het begin bij de grens met Servië, ging dat nu niet meer lukken helaas. Maar vandaag stond er een relatief korte route op het programma richting Višegrad vlakbij de grens met Servië. Dus we gingen het dorpje nog weer in voor een ontbijt en nog wat rondlopen. Tegen een uurtje of 11 vertrokken we voor de volgende etappe van deze reis. Vlak buiten Mostar stopten we in Blagaj. Hier zit een klooster naast een grot waarin de rivier Buna ontspringt. Toen we bij het uitzichtpunt stonden, ging een groep duikers net de grot in.

We stapten weer op de motor en vanaf dat moment was het 200km lang bochten rijden door prachtig landschap. Waar we eerst nog niet zijn onder de indruk waren, werd dat nu dubbel en dwars goed gemaakt. Eerst was het rotsachtig met her en der begroeiing, maar het dorre was weg. Daarna werd het steeds groener en klommen we omhoog. We reden richting de toppen van het Sutjeska National Park. Enorme bergen links en rechts van de weg, alles was groen en volop begroeid, maar de ruige toppen enkel rotsachtig wat prachtig afstak tegen het groen. We kwamen door vele tunnels en elke keer dat we er uit reden, kregen we weer een nieuw panorama, de een nog mooier dan de ander.
Na het park, ging de weg langs een fel groen/blauwe Drina rivier die ons richting Višegrad leidde. We stopten op een brug voor een foto van de bergen en de rivier toen Bert een weggetje omhoog ontdekte naar vermoedelijk een mooi uitzichtpunt. We namen dat weggetje, maar die bleek net iets steiler met net iets teveel losse stenen. Ik verloor snelheid, kwam stil te staan en remde. Maar door het losse gesteente gleed de motor langzaam naar achteren en viel ik slow motion vanuit bijna stilstand om. Dat dingetje van mij had hier iets te weinig kracht voor denk ik, want nadat we 'm omhoog hadden gekregen, kreeg Bert de motor met pijn en moeite en een hele hoop koppeling, gas en slippen gelukkig naar boven. Daar besloten we dat dit weggetje voor ons iets te gek was en gingen we terug. Niet veel later kwamen we in Višegrad aan waar we nog wat rondliepen in het stadje voor we veel te veel eten kregen voor heel weinig geld. Daarna was het slapen, want de volgende dag stond doorkruisen van Servië op de lijst. Hopelijk komen we nu de grens wel over...