Mindo

Samen met twee kerels (Josh en Travis) besloot ik de bus naar Mindo te nemen. Dit is een superklein dorpje noordwesten van Quito dat midden in het cloud forest ligt. 
Met een taxi lieten we ons naar het busstation brengen vanwaar we richting Mindo zouden rijden. Hoewel de afstand best kort is, zorgt de bochtige weg door de bergen er voor dat het nog ruim 2 uur duurt. In Mindo aangekomen zijn we naar één van de hostels gelopen die er goed uitzag en hebben daar twee nachten geboekt. Het hostel bleek een succes. We sliepen op de eerste verdieping, waarbij de overloop geen muren had en er een lekker briesje doorheen blies. Er hing een hangmat en stonden een paar banken waar je heerlijk kon zitten. 

Mindo is omringend door dichtbegroeide bergen waar je alle kleuren groen ziet. Zoals de naam cloud forest al doet vermoeden, hangen de wolken om de toppen van de bergen. 
We zijn binnen 15 minuten van het de ene kant van Mindo naar de andere kant gelopen en op de terugweg gestopt bij de chocoldefabriek. Hier hebben we een korte uitleg gehad over de cacao in Ecuador en hoe ze chocolade maken. Daarna mochten we diverse varianten proeven, waaronder een goddelijke brownie. Aan het einde bleven we min of meer hangen op het terras onder een afdak met uitzicht op de bergen ten kketsen met twee Canadezen. Het is erg moeilijk in woorden uit te leggen hoe dat eruit zag, maar het deed me denken aan scènes uit Avatar. Bergen vol groen, omringd door wolkenflarden en om de paar minuten een groepje witte vogels die er omheen vliegen. Het bleek happy hour en we hebben een aantal hele lekkere drankjes gehad die vooral uit zelf gekweekte producten kwamen. Op een gegeven moment schoof een klein oud Ecuadoriaans mannetje, Pepe, bij ons aan tafel die hele verhalen had over zijn twee passies: schaken en karaoke. Dat werd een heel grappig gesprek. Uiteindelijk zijn we tot een uur of half negen blijven hangen om daarna nog een heerlijke sandwich te eten. 

Gisteren zijn we naar de watervallen gegaan. Deze lagen op zo'n kwartier rijden het cloud forest in en de bergen op. Een taxi bracht ons. Niet zo'n standaard gele, maar vermoedelijk een local die zijn 4x4 ter beschikking stelde aan toeristen om zo wat bij te verdienen. We mochten achterin de laadbak en door de railing eromheen konden we staan. Ik was net een klein kind met een dikke grijns op mijn gezicht. We hobbelden over een gravelweg naar boven, uitwijkend voor laaghangende takken. Dat moet je in Nederland niet proberen. Zo zonde, want het is heel leuk haha. Aangekomen bij de watervallen was het nog 1 kilometer lopen. De route naar de watervallen toe bleek een glibberig modderpad die alleen maar omlaag liep. En om het nog wat lastiger te maken liepen we op slippers ipv goede schoenen. Travis, de Aussie, sprintte er al snel vandoor. Die is natuurlijk niet anders gewend dan op die slippers te sjouwen ;-) Ik ben maar op blote voeten verder gegaan en Josh ging ook wat minder snel (of was zo aardig om het rustig aan te doen voor mij). Op een gegeven moment kwamen we bij de waterval aan. Daar hadden ze een glijbaan gebouwd en een sprong van twaalf meter hoog het water in. Ging ik echt niet doen! De mannen natuurlijk wel. Na een tijdje er rond te hebben gehangen en nog twee andere Nederlanders te hebben ontmoet zijn we weer terug gegaan en met de 4x4 achterin de laadbak weer terug de berg afgesjeest. Verder hebben we weinig gedaan, behalve  relaxen en een beetje kletsen in het hostel. Zo willen de dagen ook wel voorbij. 

Vandaag is alweer de laatste dag in Mindo. Ik ben blij dat ik get stadje nu heb kunnen zien, want ik verwacht dat het over 5 jaar uit z'n voegen groeit en net zoiets wordt als Byron Bay in Australië. En dat zou echt zonde zijn. 

Vanochtend een kaartje voor de bus terug naar Quito gekocht. Omdat mijn bus naar de Amazone pas om 23:30uur vertrekt, ga ik pas om 15:00 naar Quito. De mannen namen de bus van 11:00 uur om direct door te kunnen rezien naar Baños. We hebben afscheid van elkaar genomen en ik vond het jammer dat we niet samen verder konden reizen, want het waren twee toffe kerels. Maar ja, zo gaat dat op reis. 

Ik ben nog naar een kolibrituin gelopen waar echt tientallen van die kleine vogeltjes vlogen en dronken van het opgehangen suikerwater. Die kleine gekleurde vogeltjes maken zo snel slagen met hun vleugels dat ze in de lucht blijven hangen en het klinkt alsof er een bij in je oor zoemt. Leuk om te zien. De man die de tuin beheerd wenkte de bezoekers plotseling om naar een toekan te komen kijken. Erg leuk om te zien. Mijn Spaans komt ook steeds beter boven drijven en kan me aardig redden. Grammaticaal zal het wel niet helemaal kloppen, maar hé als je elkaar maar begrijpt. Verstaan gaat een stuk makkelijker. 

Nu is het nog een klein uurtje op de bus wachten, dus nog even ontspannen in de hangmat. Dan terug naar het hostel in Quito om mijn grote backpack achter te laten en op naar de Amazone voor 4 dagen waar mijn telefoon geen bereik gaat hebben, laat staan dat er internet is. Ben benieuwd wat voor mensen ik daar ga ontmoeten. 

Tot de volgende keer!