Servië, of toch niet?

Vandaag zouden we de grens met Servië over. Servië heeft wat andere Coronaregels dan alle andere landen. Zo erkennen ze de vaccinaties van Europese landen nauwelijks, alleen die van omliggende landen. Om er als toerist te mogen verblijven moet je dus of daar vandaan komen, of een test hebben gedaan die niet ouder is dan 24 uur. Dat eerste hebben we niet en dat tweede is ons nu teveel gedoe. Want dan moesten we een aantal dagen van tevoren op zoek naar een testlocatie in Roemenië, een afspraak plannen en wachten op de uitslag. Beetje zonde van de beperkte tijd die we nu hebben. Wel mochten we in 12 uur door Servië heen reizen om in Bosnië en Herzegovina te komen. Dus dat was het plan. Een flinke dag rijden, maar dan konden we wel ons rondje maken die we gepland hadden. S ochtends vroeg zaten we als eerste aan het ontbijt in ons hotel om daarna snel op pad te gaan. Een half uurtje rijden en we stonden bij de grensovergang met Servië. En toen begon het gedoe. Een van onze motoren had niet de juiste datum op het keuringsbewijs staan. Probleem #2: we moesten een document hebben waarop stond dat we de grens over mogen met de motoren. En die had het verhuurbedrijf ons vergeten mee te geven (wisten wij veel dat we die nodig hadden). Oké en nu? Verhuurbedrijf gebeld en de telefoon aan de douanebeambte gegeven. Ja, het werd m toch echt niet. Zonder documenten geen grensovergang. Shit! En nu? Het verhuurbedrijf was niet heel flexibel. We konden de documenten krijgen, geen probleem maar dan moesten wel wel 'even' 300km terug naar Boekarest. Ons halverwege tegemoed komen was ook geen optie. In dit geval werd goedkoop dus helaas duurkoop. Terug naar Boekarest it was. We zagen geen andere optie. Over de snelweg crossten we weer terug van de zuidwest grens van Roemenië naar het centrale deel van het land. Onderweg bespraken we via de headset onze plannen. Om daarna nogmaals weer terug te rijden naar Drobeta zagen we beide niet zitten. Een nacht in Boekarest ook niet, dat was verloren tijd. Dan was er nog de mogelijkheid van de route in omgekeerde volgorde te rijden. Dan zouden we vanaf Boekarest nog bijna 200 km naar Veliko Tarnovo moeten rijden. Dat zou doorbikkelen zijn, maar was voor nu de beste optie. In Boekarest reden we door de bloedhete stad naar de plek waar we de papieren kregen en we een motor omruilen vanwege de keuringsdatum. Zwetend pakten we spullen over en vertrokken we zo snel mogelijk richting de grens met Bulgarije. De grensovergang verliep soepel. Direct zagen we al een enorm verschil met Roemenië qua landschap en wegen. Links en rechts van de weg stonden alleen maar struiken en bomen. Het was heuvelachtig en de weg goed. Het liep al in de avond en we kregen trek. Bij een tankstation aten we een hotdog en weer reden we door. Langzaamaan begon het donker te worden. En we wilden nu net niet in het donker rijden. Maar goed, we hadden geen keuze. We moesten nog 45 minuten rijden tot het hotel. Superblij dat we er waren, want de Bulgaren staan niet bekend om hun rustige rijstijl in het donker en groot licht afzetten bij tegenliggers ook niet. Het hotel maakte echter veel goed. Snel even douchen en op het terrasje zitten om welverdiende drankjes te drinken met een heerlijk bord fruit en ijs. Ondertussen boekten we alle hotels om en was alles weer geregeld.

Toen we de volgende ochtend wakker werden zagen we het stadje in daglicht. Wat prachtig! Tegen een heuvel op, oude bouw met een soort kasteelmuur er omheen. De route richting onze volgende stop was ook weer fantastisch. Het begon met de Sjipkapas, daarna reden we door allerlei kleine dorpjes, langs weilanden die volstonden met rechthoekige hooibalen, een klein stukje snelweg en toen weer mooie bochtige wegen de bergen in en af tot we bij een skidorp in het Pirin gebergte aankwamen, genaamd Bansko. Wat een prachtige route weer. Het was wel een lange dag, dus we waren blij dat we aan konden schuiven bij het lopend buffet. Maar wat de kamer en het uitzicht aan pracht boden, werd teniet gedaan door het eten daar haha. We aten wat we nodig hadden om geen honger meer te hebben en lieten het daar maar bij. 'S nachts werden we wakker van het forse onweer wat in de bergen hing.

Gelukkig werden we 's ochtends wakker met een stralend blauwe lucht. Na het ontbijt stapten we weer op de motor om verder richting het zuiden, naar Griekenland te rijden. Eerst reden we door het prachtige Pirin gebergte over een tussendoor weg met heerlijke bochten en wederom prachtige uitzicht. Ineens hadden we de grens met Griekenland bereikt. Het was meteen een stuk warmer weer dichter bij zeeniveau. We stonden dan ook een tijdje in de brandende zon in onze zwarte broeken en dikke laarsen te wachten op de controle. Eindelijk waren we aan de beurt en konden we na een snelle check doorrijden. Ook hier werd het landschap direct al anders. Glooiende heuvels en hoge coniferen maakten deel uit van de omgeving. We reden over de snelweg en het werd met de kilometer warmer. Niet het mooiste gedeelte van de reis, maar doordat we snelheid konden maken kwamen we gelukkig snel in Thessaloniki aan, de tweede stad van Griekenland. In contrast met de afgelopen dagen, waren we nu in een drukke stad vol verkeer en mensen. Tegenover het hotel parkeerden we de motoren op een bewaakte parkeerplaats. We wisten niet hoe snel we uit ons motorpakkie konden komen en namen eerst een verkoelende douche. Omdat vandaag een relatief korte route was, hadden we ruim de tijd om Thessaloniki te ontdekken. De eerste stappen buiten en we begrepen direct waarom de terrassen overvol waren. Ook wij sloten ons aan bij de schaduwzoekende groep en vonden een mooi plekje met heerlijk eten en verkoelende drankjes. Daarna liepen we langs de waterkant (Thessaloniki ligt aan de zee) onder de bomen door en langs cafeetjes, winkeltjes, restaurantjes totdat we een mooi plekje aan het water vonden om even weer bij te komen van de warmte. Langzaam ging de zon onder en kwam de boulevard nog meer tot leven. Mensen die gebarbecuede maïskolven verkochten of speelgoed, mensen die optraden, wandelaars, fietsers, hardlopers, etc. Vlakbij het hotel pakten we nog een laatste terrasje voordat onze dag ten einde kwam.