Oaxaca

Geel/bruin gekleurde bergen vol met cactussen en soortgelijke bosjes zo ver als het oog kan zien. Droogte, strakblauwe lucht, vogels in de verte en een weg die dwars door dit allees heen loopt. Er bestaat geen twijfel: ik ben absoluut in Mexico. Binnensmonds fluit ik zachtjes deuntje van The good, the Bad and the Ugly. Van dit uitzicht genoot ik ca 4 van de 6 uur in de bus van Mexico City op weg naar Oaxaca. Een wel erg comfortabele bus kan ik zeggen.

Oaxaca is een plaats in de staat met dezelfde naam. Een kleine stad vergeleken met mijn vorige locatie. Na het overslaan van de lunch was de bbq die door het hostel werd geregeld wel heel welkom. Hier leerde ik weer twee nieuwe mensen kennen waarmee ik afsprak om de volgende middag mee te gaan naar de ruïnes van Monte Alban. Deze liggen een klein stukje uit de stad en we hadden een taxi geregeld die ons er heen bracht. De ruïnes, hoewel een stuk kleiner dan Teotihuacan, waren weer erg mooi. Wat ook prettig was, was het gebrek aan mensen en opdringerige verkopers.
Na anderhalf uur in de brandende zon hadden we alles gezien en gingen we terug naar Oaxaca. Omdat ik 's ochtends al door de stad had gelopen, vond ik het welletjes en ging ik op tijd naar bed en nam wat tijd voor mezelf en heb een filmpje gekeken.

Een georganiseerde tour stond als volgende op de agenda. Deze was erg leuk! Het begon met een bezoek aan de boom met een omtrek van 42m bij de stam en een doorsnede van ruim 11m. Die was best groot en volgens de gids al 2000 jaar oud. Stop twee was bij een weverij waar ze prachtige tapijten maakten. Het wol draaiden ze zelf, de kleuren waren allemaal natuurlijk en het weven gebeurde ook met de hand. Het is dat ik geen ruimte in mijn backpack heb, want anders...
Stop drie was misschien wel de grappigste, bij een Mezcaldistilleerderij. Mezcal is het drankje hier in Mexico waar ze verzot op zijn. Hier lieten ze ons zien hoe het gemaakt wordt. Het proces vanaf de agaveplant, naar roken, naar een ezel of paard het plat te laten lopen middels een soort molensteen, naar het rookproces en verdamping waarna Mezcal overblijft. En daarna mochten we proeven. Onze gids was duidelijk een verwoed Mezcaldrinker (verdenk m er van al aardig wat te hebben weggetikt voordat de toer überhaupt begon). Hij was dan ook niet zuinig met de drank en om 12:30 was iedereen in het busje mooi aangeschoten. Dat was goed voor de verkoop, want er zijn aardig wat flessen verkocht. Ook voor de sfeer was het goed trouwens. Iedereen kletste lekker weg en de meesten waren een beetje melig. Heb helemaal in een breuk gelegen om een Australiër die niet typischer Australisch kon zijn. Hilarisch (had je bij moeten zijn).
Vervolgens was het tijd om naar Hierva del Agua te gaan. Dit zijn versteende watervallen. Supermooi! Het extra mooie eraan was dat er twee natuurlijk infinitypools waren die uitkeken op de watervallen. Even doorbijten om er in te gaan, want we zaten op 2800m hoogte en het bergwater was niet heel warm. Maar meer dan de moeite waard. Supermooi! (zie foto's)
Toen iedereen weer uit het water kwam en weer helemaal nuchter was, was het ongeveer drie uur. Hongerig gingen we naar een all you can eat restaurant waar ik gefrituurde sprinkhaan, een lokale delicatesse, heb geprobeerd. Vooral heel zout en niet echt iets wat ik weer zou nemen. Tot slot was het via nog een ruïne terug naar het hostel. 

's Avonds zijn we met een hele groep naar een Irish Pub gegaan om wat te eten en daarna door naar een club met een dakterras. Supergezellig weer! Nu is het wachten op de nachtbus die om 20:00 uur vertrekt naar mijn volgende bestemming: San Cristóbal de las Casas. Een ritje van 12 uur. Maar ben voor de luxe optie gegaan met heel veel beenruimte en een stoel die bijna een bed wordt. Kom de nacht vast wel door.