Van chaos naar rust in bergdorpje Minca

Nou, we zijn in Colombia 🇨🇴 en zijn weer een beetje tot rust gekomen. Vrijdag vlogen we vanaf Curaçao naar Cartahena via Bogotá. Dat was een hele happening. 's Ochtends pakte we onze tassen en daarna hebben we nog lekker geluncht aan het water. Om 16:00 uur stonden we klaar om de auto in te leveren. Tot zover ging alles lekker rustig. Oh en daarna ook, onze bagage inchecken en de hele procedure daarna duurde ontzettend lang. Net op tijd zaten we in het vliegtuig naar Bogotá. De vlucht duurde anderhalf uur. Na een half uurtje kregen we turbulentie. We hoorden een gilletje door het vliegtuig gaan (oh nee, dat was ik zelf) en kneep Bert z'n been fijn. Gelukkig duurde het niet heel lang, maar leuk was anders. Na de landing in Bogota, moesten we onze aansluitende vlucht halen. Eerst door de douane die ons een kruisverhoor gaf: hoe lang blijven jullie? Wanneer is de terugvlucht? Heb je al een terugvlucht? 'Uhh, geen idee, geen idee, nee'. Na een scheve blik van de douanemeneer uitgelegd dat onze camper over twee weken met de boot aankomt in Cartagena. Dat we 9 maanden door Zuid-Amerika reizen. Hij keek verbaasd, maar de stempels werden wel gezet gelukkig. Vervolgens moesten we weer door de douane, werden de tassen gecontroleerd en moesten we naar gate 79. Daar hadden we welgeteld 5 minuten voor. En was die gate nu niet helemaal achterin de terminal😟 Net als in de film haastten we ons met onze rugtassen door de terminal, hijgend in onze mondkapjes die hier nog verplicht zijn tijdens het vliegen. Als een-na-laatste stapten we in het vliegtuig die daarna vertrok. We vroegen ons af of onze bagage ook zo'n haast had gehad en het op tijd had gehaald. Na een klein uurtje vliegen werden we in Cartagena gelukkig herenigd en was het 10 minuten sjouwen naar het vliegveld hotel. Deze dodgy plek was op booking iets beter verkocht dat de werkelijkheid maar voor één nachtje slapen overleefden we het wel.

De volgende ochtend haalden we onze huurauto, een VW Gol (ja, zonder 'f') op en reden we richting Minca. Een goede 200km rijden naar een dorpje in de bergen van Noord-Colombia. Eerst wilden we stoppen bij een supermarkt om te pinnen en badlakens en drinken te kopen. Maar naar twee(!) uur door de drukste wijken van Cartagena te hebben gereden, nou ja het was meer stilstaan, hadden we 9km gereden en waren we geen boodschap of geld rijker😖 Dus besloten we Minca maar in de navigatie te zetten. Bij de eerste tolpoort net buiten Cartagena bleek dat we echt niet zonder cash konden dus moesten we een stukje terug en vonden we uiteindelijk een pinautomaat, wat eten en drinken. Het was toen 14:00 uur ongeveer. De overige 170km heeft tot 21:00 uur geduurd! We reden van file naar file door dorpjes en werden links en rechts, voor en achter ingehaald door motors en scooters. Die hadden de claxon wel gevonden en scheurden overal aan langs. In het donker zagen ze eruit als een rijdende discobal met allerlei knipperende lampjes. Toen we op een grote brug in de file stonden, vergat de meneer achter ons voor zich te kijken en tikte hij onze achterbumper aan. Het leek hem niet echt te deren en deed net alsof we niet bestonden. Ik moest Bert er even van overtuigen de man niet niet uit de auto te trekken 😉 Maar na een snelle blik op de bumper hadden we zo te zien toch geen schade. Om te voorkomen dat we midden op de brug zouden moeten wachten op politie en we er met ons beste Spaans toch niet uit zouden komen, besloten we het maar zo te laten. Daarbij, onze verzekering dekt alles met €0 eigen risico dus we kunnen het ons permitteren.

Het laatste deel van de route, op weg naar Minca, slingerden we omhoog de bergen in. Na 10 uur in de auto zitten, want rijden kun je het niet noemen, waren we er dan eindelijk. Helaas in het donker dus we hadden nog geen goede indruk van de omgeving. Bij het hotel werden we ingecheckt en kregen we een kaart met uitleg en uitleg met wat er in de omgeving te doen is.

Vanochtend werden we wakker midden in de jungle aan een rivier met allemaal kleine watervalletjes. Het is hier regenseizoen dus het is ontzettend vochtig. We aten ontbijt in het dorpje en wandelden naar een uitkijkpunt. Het dorpje ligt tussen de groene bergen. Omdat het nu regenseizoen is hier, komen rond een uurtje of 13:00 de wolken over de bergen en gaat het flink regenen. Hoeveelheden die een lockdown in Curaçao ruim overschrijden😜 De plaatjes zijn er niet minder om.