Brazilië

Nou, we hebben Australië achter ons gelaten en zijn naar de andere kant van de wereld gevlogen en zitten nu in Brazilië. Scheelt op de terugweg weer een stuk vliegen. Waarom Brazilië? Geen idee, maar het klonk goed. En tot nu toe is dat ook zo. Via Dubai vlogen we op Rio de Janeiro waar we de eerste dagen bleven. We sliepen in Copacabana en het weer was ons gunstig gezind. De eerste volledige dag bezochten we het Christusbeeld die boven de stad uitsteekt. Met een soort treintje gingen we de berg op omhoog en stonden tussen de honderden andere toeristen het beeld, maar vooral het uitzicht over de stad te bekijken. Wat mensen al niet doen voor die ene gewenste foto. Zo lagen sommigen op de grond voor het beste shot en stonden mensen in de rij voor een selfie vanaf een uitkijkpunt. Wat een contrast met het rustige en weidse Australië. Aan het einde van de middag gingen we met een kabelbaan omhoog de Suikerbroodberg op. Hier was het uitzicht nog mooier en konden we ons goed oriënteren op de stad. Rio blijkt van bovenaf een enorm groene stad te zijn. De wijken, bijna afgezonderd van elkaar door rotsen en groene zones, een grote botanische tuin, lagoon en jungle maken het een schone stad qua lucht.

Een volle dag fietsten we samen met een gids door de wijken van de stad en kregen veel informatie over de geschiedenis van Brazilië, die we beiden niet kenden. Af en toe stopten we voor een verfrissend drankje in de vorm van een hele kokosnoot met een rietje weinig een koud biertje. Over de 50km hebben we gefietst en we eindigden via Ipanema weer bij de Copacabana. Hier was het enorm druk. Een heerlijke zonnige dag zorgde ervoor dat iedereen naar het strand ging. Het zag er echt zwart van de mensen en op de boulevard was een markt gaande. De wegen zijn voor auto's gesloten op zondag, waardoor de stroom mensen op de fiets, skateboard, skeelers, hoverboard, hardlopend, wandelend of op scootertjes meer ruimte had zich te verplaatsten. En wij slalomden er mooi tussendoor. Bij Copacabana zagen we vanaf een uitkijkpunt de zon ondergaan in de zee.

De laatste dag in Rio kregen we een beetje last van een jetlag en hebben lui de ochtend doorgebracht. Het weer was volledig omgeslagen met regen en donkere wolken. In tegenstelling tot de dag ervoor voelde het in dit gedeelte van de stad op maandag bijna uitgestorven. We kochten een vliegticket voor Campo Grande voor de volgende dag en kwamen er in een enorme shopping mall achter waar alle mensen waren gebleven.

De volgende ochtend namen we een Uber (een waar begrip hier) naar het vliegveld en vlogen we via Sao Paulo naar Campo Grande. We regelden een huurauto en reden door naar Bonito. Ook hier zagen we weer een enorm contrast met Australië. Alles was groen en begroeid met palmen en andere bomen. Bonito is een klein dorpje niet ver van de grens met Paraguay. We hadden een heerlijk hotel gevonden vlakbij het centrum en boekten hier een tourtje voor de volgende dag om te gaan snorkelen in de Sucuri rivier. 's Avonds vonden we een paar tafeltjes en stoeltjes op buiten bij een pizzeria waar we de lekkerste pizza ooit aten voor weinig geld.

Met onze huurauto, die ook al in sterk contrast stond met Australië (dinky toy vs tanker) reden we vroeg in de ochtend over een rode gravelweg met houten bruggen naar een fazenda 19km verderop. We waren blij de verhuurmaatschappij had gezegd dat het niet erg was als de buitenkant vies werd. Bij de fazenda, een Braziliaanse versie van een boerderij maar dan mooier, werden we ontvangen door degene die de 'receptie' (houten tafeltje op buiten) bemande en vulden we de gebruikelijke disclaimer in. Daarna kregen we een wetsuit, schoentjes en een masker en snorkel en liepen we naar het zwembad. Hier kregen we, in het Braziliaans want niemand spreekt Engels, zowaar zwemles. Tenminste, dat maakten we op uit de gebaren die werden gemaakt zoals de schoolslag. We moesten zelfs het zwembad in om te laten zien dat we konden zwemmen en het masker en snorkel goed zat. Besloeg je masker? Even met je vinger achter het glasje langs en klaar. Ie ie, ie ie.

We stapten achterop een truck en werden naar de rivier geleid. Een korte wandeling en verhaal over bomen en het water, waar we helaas niet veel van begrepen, en we kwamen bij de rivier uit. Deze is glashelder doordat het water uit een natuurlijke bron komt en constant ververst wordt. Bijna twee kilometer dreven we op de stroming en zagen veel visjes. Het hoofd even boven water houden en we zagen aapjes in de boom hangen en allerlei vogels kwetteren. Echt een heel mooi tochtje!

Terug in Bonito wilden we naar een recreatiegebied van de gemeente waar de mensen uit Bonito altijd naar toe gaan in het weekend. We kwamen bij het hek en er werd gevraagd naar een ticket. Die hadden we natuurlijk niet. Maar, zo wees de hekbewaker aan, 50 meter terug zag een tourist office die de tickets verkocht. Dit was niet meer dan een houten hutje met een bureau, pc en mevrouw die ons de tickets verkocht. We kregen een papiertje mee en met dit papiertje die we aan de hekbewaker gaven mochten we er in. Helaas bleek het zwemmen een beetje tegen te vallen, dus aten we maar lunch in het restaurant met een cocktail erbij, zagen een bij dronken worden die in de piña colada was gevallen en keken we mensen. Daarna hadden we het wel gezien en hebben we heerlijk relaxed in het zwembad van ons hotel.

De volgende ochtend reden we in de richting van de Pantanal. Een enorm natuurgebied in het zuidwesten van Brazilië vlakbij de grens met Bolivia. Het zijn wetlands, maar heeft het aanzicht van jungle. Helaas is een groot deel van het gebied privébezit en zitten er veel boeren wat nadelig is voor de kwaliteit van het water en de dieren, maar gelukkig hebben we daar niks van gemerkt. Onderweg zagen we langs de snelweg al de eerste wildlife: een platgereden kaaiman en wat ondefinieerbare andere beesten. Het laatste stuk weg ging over een gravelweg en leidde ons naar de lodge. Zodra we uit de auto stapten werden we al door het welkomstcommittee ontvangen in de vorm van heel veel mugjes. Dus in no time hadden we de Deet bij de hand in de hoop dat dit die kleine rotterds weg zou houden.
We checkten in, legden de spullen in de kamer en al snel stond de eerste activiteit op het programma: piranha vissen. We kregen een bamboe hengel en heel veel stukjes gedroogd vlees en de bemoedigende opmerking, het is normaal als je je aas verliest. En al bij het eerste poging begrepen we wat er bedoelt werd. Hengel in het water en binnen 1 tel voelde je al geknabbel. Hengel omhoog. Geen vis en aas op. Zo ging het een paar keer tot dat Bert ineens een aan de haak had. Een gele piranha. En niet veel later ik. De gids liet de nasty tanden van het monstertje zien. 'Een voordeel als je gebeten wordt. De wond gaat niet ontsteken, want het is een nette beet. Maar het bloed op z'n minst enorm, of je bent je vinger kwijt,' zei hij. Helemaal geruststellend toen we later hoorden dat we nog in de rivier gingen zwemmen. We probeerden nog een tijdje door met vissen en ik ving zowaar een knoert van een piranha. Zo groot dat me gevraagd werd of ik m wilde proeven voor het avondeten. Heb maar gepast. Moest nog wel even poseren voor de foto, alleen verwachtte ik dat die vis elk moment als de Tasmanian Devil zo alles naar boven op zou vreten. Blij dat ie weer in het water lag, had ik genoeg gevist en de vissen waarschijnlijk genoeg eten, want ze wilden niet echt meer bijten.
Voor het avondeten, en vlak voor zonsondergang, stond er nog een riviercruise op het programma. We stapten in een klein motorbootje en vaarden stroomafwaarts de rivier over. We zagen verschillende vogels, aapjes en kaaimannen. In de verte was het onheilspellend aan de lucht en zagen we in bijna zwarte wolkformaties er bliksem doorheen trekken. Bij ons was het helder en het geheel zorgde voor een uitermate mooie zonsondergang. In stilte vaarden we over de rivier, verlicht door de volle maan. Boven de oevers was het een en al flikkerende lichtjes van de vuurvliegjes en we hoorden allerlei geluiden van vogels, kaaimannen, insecten, brulapen en wat nog meer.
Wat ons betreft jammer dat de tocht erop zat.Om half negen schoven we aan bij het avondbuffet in de gezamenlijke grote ruimte en daarna was het lekker slapen.

We werden de volgende ochtend wakker met flinke regen. Zoals je die kent in tropische gebieden regen. Veel en warm. Na het ontbijt kregen we foute witte ponchos met een puntmuts mee 🤔 en gingen we in een safari-jeep/vrachtwagentje. In het midden zaten bankjes die uitzicht boden naar links en rechts. Twee uur lang reden we, op zoek naar bijzondere dieren. Helaas hielden die zich door de regen schuil. Wel zagen we capibaras die klaarblijkelijk goede zwemmers zijn. Deze grootste knaagdieren op aarde plonsten voor onze neus het water in. Na 2 uur rijden was het tijd voor een bushwalk. Normaal gesproken geen pretje in de regen. Nu maakte het ons niks uit. Onderweg zagen we gordeldiertjes en de enorme staart van een blauwe ara die schuilde in een boom tegen de regen. In no time liepen we letterlijk tot onze kuiten in het water. Heel apart hoe zo'n tropische regen een compleet bos in een zwembad kan veranderen. En dan hebben we het niet alleen over slootjes. Nee echt alles stond blank. Maar nog steeds hadden we het wel naar onze zin. Niet dat we iets aan het weer konden doen en de regen is de reden waarom de natuur hier zo mooi is. Hoort erbij.
Terug bij de jeep zetten de gidsen plan B in werking. Waar ze eerst buiten wilden koken, was dit nu natuurlijk niet echt mogelijk (en wij kunnen beamen dat bepaalde weersomstandigheden idd het koken nogal kan bemoeilijken 😉). Daarom reden ze naar een verlaten hostel waar wij onder een door regen doorgezakt dak en gestut met een plank mochten schuilen. Tijdens de lunch begon het wat op te knappen en dat was ook te merken aan de dieren die tevoorschijn kwamen. Vogels vlogen weer rond en kaaimannen kwamen weer boven water. We zagen tot mijn grote vreugd twee prachtige groenvleugelara's (Google maar) in een boom vruchtjes eten evenals vele andere vogels. Bij terugkomst zagen we de enorme Jabiru nog. Ook deze hadden we nog nooit eerder gezien, maar wel over gehoord in Kakadu. Al met al vonden we het ondanks de regen een superleuke tocht! Een groepje van vier Duitsers dachten daar anders over en vertrokken nog die avond, terwijl ze nog een dag zouden hebben. Zo zonde.
Onze laatste ochtend in de Pantanal stapten we weer in de kleine boot en vaarden nu zo'n twee uur lang stroomopwaarts. Wederom zagen we prachtige dieren, waaronder vele vogels zoals de toekan en van heel dichtbij capibaras die aan het badderen waren en eentje als een hond in het gras zat. Op de terugweg konden we in de rivier zwemmen. Met die messcherpe tandjes van de piranhas nog vers in het geheugen, hebben we hier we maar vriendelijk voor bedankt.
Terug bij de lodge pakten we onze spullen en reden naar Campo Grande waar de volgende dag onze vlucht naar Fortaleza zou vertrekken. Onderweg zagen we helaas weer veel roadkill, maar ook een forse anaconda aan de kant van de weg kruipen 😲

Tot zover onze avonturen in Brazilië. We zijn nu begonnen aan de laatste etappe van onze reis en zijn vandaag aangekomen in Cumbuco. Tot de volgende keer!