Riobamba

Na afscheid te hebben genomen van Caroline, ben ik op de bus gestapt naar Riobamba. Jammer dat we allebei aan een kant van de wereld wonen, hadden best vriendinnen kunnen worden. Nou ja, wie weet als ik het toch nog een keer naar Australië weet te schoppen... 

Riobamba ligt iets ten zuiden van Baños en is een redelijk grote stad. Zo op het eerste gezicht vind ik de stad niks. Maar daarvoor ben ik er ook niet. Vanaf het station was het een paar minuten met de taxi naar mijn hostal. Niet echt een hostel zoals ik ben gewend, want hier heb ik een kamer en tweepersoonsbed (knoeperthard) voor mezelf. Alle deuren van de kamers komen uit op een patio, waar je lekker kunt zitten lezen of eten of socializen. Hoewel hier wel heel weinig backpackers zijn. Maar dat geeft niet. Ook wel even lekker om alleen te zijn. 

De eerste volle dag in Riobamba heb ik de bus genomen naar Guamote. Hier was een van de grootste markten in de regio die niet op toeristen is gericht. Dat merkte ik al in de bus. Was met twee anderen de enige 'gringa' in de bus. Verder zaten er allemaal Indianen in prachtige klederdracht met hun hoedjes op. Sommige hadden allerlei spullen mee om op de markt te verkopen en anderen gingen om in te slaan. Aangekomen in Guamote was het een drukte! Ik stak met mijn lengte ruim boven iedereen uit en werd hier en daar ook behoorlijk bekeken. De markt was van alle markten thuis. Kleding, vis, groente, fruit, gereedschap, dieren, potten en pannen. Bedenk het maar en het werd verkocht. Zelfs het spoor werd gebruikt om op te verkopen of een gekocht schaap vast te binden. Vond het leuk om te zien, maar had het ook wel snel weer gezien. Dus in de bus terug naar Riobamba. Heerlijk hoe dat gaat. Er staat een rij bussen en waarvan het mannetje schreeuwt: Riobamba! Riobamba! Riobamba! Daar stap je in. Een moeder wilde dat ik naast haar dochter ging zitten, dus oké. Onderweg sprongen mensen in de bus om ijsjes, drinken en etenswaar te verkopen. En 1km verder gaan ze er weer uit. Dat is trouwens op elke bus zo. 
Samen met iedereen in de bus dommelde ik wat weg en voor ik het wist waren we alweer in Riobamba. Daar heb ik eerst een ticket voor een trein gekocht: La Nariz del Diablo. Moet een bijzondere rit zijn. Daarna na een reisbureautje gegaan die fietstochten vanaf de Chimborazo vulkaan organiseert en hele goede reviews heeft. Het grappige hieraan is dat hun kantoor boven een stoffenwinkel zit. Je vraagt het beveiligingsmannetje bij de deur naar ProBici en hij loopt met je mee naar het kantoor. Even een telefoontje plegen naar de medewerker en die kwam 5 minuten later aangelopen. Hij dacht dat hij de tour nog aan me moest verkopen en na anderhalf uur uitleg over de tour met hier en daar een geschiedenisles over Ecuador zei ik maar dat ik m wilde doen. Kennelijk dacht hij dat ik haast had, want hij vroeg of ik nog iets moest doen. Ik wilde oma nog bellen,omdat ze 84 werd. Kreeg toen een helm, handschoenen en een superdeluxe mountainbike aangemeten. 

De volgende ochtend werd ik om 07:25 opgehaald door Diego, onze chauffeur en er stapten nog twee Nederlanders, Duitsers en een Française in. Op naar Chimborazo. Wat een geweldige dag was dit! Met was fotostops tussendoor waar we lama's en vicuña's zagen kwamen we na een tijdje aan bij de eerste refugee op 4800m hoogte. Zo dat verneem je wel hoor! In stilstand al een verhoogde hartslag en ademhaling. In principe stond ik daar op de top van de Mont Blanc. Het landschap is ook heel bijzonder. Het lijkt wel op een maanlandschap met allemaal rotsen. Heel af en toe doet een bosje nog zijn best te groeien, maar dat zijn er niet veel. Een vos liet zich nog zien, maar verder leeft er niet veel. We konden een hike doen naar de tweede refugee op 5000m hoogte. Dit was slechts 900m lopen, maar je wilt niet weten hoe lang je daar over doet en wat dat met je lichaam doet. Wel tof dat het me gelukt is. Vanaf dat refugee  kon je nog verder klimmen naar de gletsjer en de top, maar alleen onder begeleiding van een gids en met speciale equipment. Dat zat niet bij ons in de tour en dat had ik ook niet gered vrees ik. Maar het was wel bijzonder zo hoog bovenop de wereld te staan. Ik stond hoger dan sommige wolken. Na even (min of meer) op adem te zijn genomen en genoten van het immense uitzicht, was de afdaling een eitje. Binnen een paar minuten waren we weer bij de eerste refugee. Daar begon de afdaling op de fiets, terug naar zo'n 3000 m. Het eerste stuk was 8 km over vooral wasbordweg. Was blij dat ik geen kunstgebit heb, want die was er zeker uitgeklapperd. Daarna was het langere stukken offroad en een aantal stukjes over de (enige) asfaltweg op de vulkaan. Een klein stukje uphill zorgde bijna voor een astma-aanval zo zwaar was dat. Maar daarna was het alleen nog maar omlaag. 
Een gedeelte offroad bracht ons bij een oude inca site in een vallei tussen de bergen. We hadden ondertussen de grasgrens weer bereikt. Tussen de bergen was het heerlijk vertoeven. Hier kregen we onze lunch en was het eventjes de oogjes dicht doen. Het was er doodstil en het uitzicht op de met sneeuw bedekte top van de vulkaan was super! 
Daarna gingen we weer verder omlaag langs een dorpje met Indianen waar men nog in hutjes woont en de schaapjes en koeien langs de weg liepen.  
Uiteindelijk kwamen we rond 16:30 uur uit  bij de kerk in het dorpje San Juan waar de tocht eindigde en hadden we 40 km op de teller staan. 
Dit is tot op heden misschien wel het mooiste wat ik in Ecuador heb gedaan, puur vanwege de unieke en onbeschrijfelijk mooie omgeving. 

Vanuit Riobamba ben ik de dag erna naar Alausí gegaan. Hier is een trein die van 2600m afdaald naar 1800m. Langs een berg met aan de rechterkant de afgrond. Om er voor te zorgen dat de trein deze afdaling redt, moet ie zogenaamde switchbacks maken. Oftewel een stukje doorrijden en dan wordt de achterkant ineens de voorkant en rijd je achteruit. 
Omdat de laatste bus naar Guayaquil om 13:00 vertrok, besloten te blijven slapen in Alausí. Nadeel was dat ik om 04:00 op de bus naar Guayaquil moest stappen om het vliegtuig naar de Galapagos te halen. Dat is gelukt en nu op het vliegveld wachten tot vertrek.